รถม้าวิ่งเข้าไปในตำหนักแล้วท่านอ๋องเปิดประตูออกมาพร้อมกับอุ้มตัวพระชายาออกมาด้วยและรีบพานางเดินเข้าไปด้านในตำหนักอย่างรวดเร็ว
มิใช่ว่านางเดินไม่ไหวแต่เพราะท่านอ๋องเอาแต่จับและรุกล้ำล่วงเกินและรังแกนางจนชุดของพระชายาหลุดลุ่ยและก็สวมกลับเข้าไปไม่ทันดังนั้นท่านอ๋องจึงไม่อยากเสียเวลาเลยอุ้มนางออกมาเอง
“เพราะพระองค์คนเดียวเลยเห็นหรือไม่ สายตาคนอื่น ๆ มองพวกเราคิดดี ๆ ไม่ได้เลยนะเพคะ”
“ช่างปะไรถึงอย่างไรเจ้ากับข้าก็เป็นสามีภรรยาและนี่ก็ยังไม่พ้นช่วงดื่มน้ำผึ้งและเรายังถือเป็นข้าวใหม่ปลามันกันอยู่ ทุกคนย่อมคิดไม่ต่างกัน”
“เอ๊ะ หม่อมฉันลืมของ…อ๊ะ!! รุ่ยหยางนี่ท่าน!!…”
“ข้าอยู่กับเจ้าแล้วอุ้มเจ้ามาถึงที่นี่ยังจะไม่ลืมห่อผ้านั้นอีกงั้นหรือ เจ้าอยากให้ข้าโกรธมากกว่านี้หรืออย่างไร”
“อ๊ะ ไม่ใช่นะเพคะเพียงแต่ว่า อื้อ…อ๊าา เร็วเกินไปแล้ว เบาหน่อยสิเพคะ”
“ไม่ได้ ข้าทนมาเกือบหนึ่งก้านธูปกว่าที่เราจ
