ซิ่วอิงแทบจะไม่ได้พักผ่อนเมื่อมาอยู่จวนสกุลฟู่ แต่เช้านี้โชคดีหน่อยที่ท่านอ๋องกับบิดาของนางมีนัดที่จะไปเยี่ยมชมกองทัพสกุลฟู่นางจึงได้โอกาสนอนพักให้เต็มที่ก่อนที่ท่านอ๋องจะเสด็จกลับมา
ซิ่วอิงแทบจะจำไม่ได้แล้วว่าเคยหลับเต็มอิ่มเช่นนี้มานานเท่าใดแล้วนับตั้งแต่แต่งเข้าตำหนักอ๋องร่วมเดือน
“อืมม….”
“คุณหนูเจ้าคะ”
“อย่าพึ่ง ขอนอนอีกหน่อยเอวข้าแทบจะขยับไม่ได้แล้ว”
“คุณหนูนี่จะเข้ายามอู่ (12.00 น.) แล้วนะเจ้าคะรีบตื่นเถิดเจ้าค่ะ ท่านนอนมาเกือบครึ่งวันแล้วนะเจ้าคะ”
“จินฝู เจ้านี่ช่างใจร้ายยิ่งนัก”
“คุณหนูเจ้าคะ ตอนนี้แม่นางเมิ่งมาขอเข้าเฝ้าท่านอ๋องถึงในจวนแล้วนะเจ้าคะ”
“อะไรนะ!!”
คำว่า “แม่นางเมิ่ง” เป็นคำสะกิดอย่างรุนแรงให้ซิ่วอิงลุกขึ้นมาในทันที นางคิดว่าเมิ่งลี่ถิงที่ถูกโบยจะหลาบจำ ยอมล่าถอยและไม่มาวุ่นวายกับชีวิตของนางอีกแล้วเสียอีกแต่ที่ไหนได้ วันนี้นางกลับมาหาเรื่องถึงจวนสกุลฟู่
“นี่
