หมัวมัวเดินเข้าไปในตำหนักพร้อมกับประตูที่ปิดตามหลังนาง เมิ่งลี่ถิงโกรธจนตัวสั่นเมื่อได้รับรู้ความจริงที่แม่นมของท่านอ๋องพึ่งจะบอกนาง….
“หมายความว่า…เรื่องทั้งหมดในวันนี้ท่านอ๋องเป็นผู้จัดฉากขึ้นงั้นหรือ จะบอกว่าท่านอ๋องเลือกนางมิใช่ข้างั้นหรือ ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้!! ข้าไม่มีทางเชื่อ ข้าไม่มีทางพ่ายแพ้นาง!!”
เสียงตะโกนของเมิ่งลี่ถิงยังคงดังตามหลังมาหลังจากที่ประตูปิดแล้ว หมัวมัวได้แต่ทอดถอนใจให้กับสตรีสูงศักดิ์ที่ครั้งหนึ่งนางเคยรักและเอ็นดู ท่านอ๋องและซิ่วอิงเองก็ได้ยินเช่นกันเพราะทั้งสองพึ่งจะเดินเข้ามา ซิ่วอิงจึงหันไปบอกฉางรุ่ยหยางเพื่อให้ปล่อยนางลง
“ปล่อยหม่อมฉันลงเถิดเพคะมาถึงที่นี่ไม่ต้องเสแสร้งว่าบาดเจ็บหนักแล้ว”
“ไม่ได้ ในเมื่อเจ้าเลือกจะเล่นละครแล้วก็จงเล่นให้สมบทบาทสิจะมาหยุดกลางคันหาได้ไม่ เจ้าจะรู้ได้เช่นไรกันว่านางมิได้ส่งคนลอบมองในตำหนักของพวกเรา”
“หากนางกล้าทำเช่นนั้นหม่
