วันถัดมา
ซิ่วอิงจำแทบไม่ได้เลยว่านางนอนหลับไปเมื่อใดเพราะพระสวามีตัวดีเรี่ยวแรงดีดุจพ่อวัวและไม่ยอมให้นางหยุดพัก
เรื่องที่เกิดขึ้นราวกับทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ผูกพันแนบแน่นมากยิ่งขึ้นเมื่อท่านอ๋องเห็นว่าพระชายาระแวงแคลงใจในเรื่องของสตรีอื่นพระองค์ก็พยายามจะทำให้นางวางใจได้ในเรื่องนี้
“อื้อ…”
“ตื่นแล้วงั้นหรือ”
“พระองค์…ขยับออกไปหน่อยสิเพคะ หม่อมฉัน…รู้สึกชาไปหมดแล้ว”
“ช่วยไม่ได้ หากค่ำคืนใดมิได้นอนท่านี้ข้าเองก็จะนอนไม่หลับ”
“คนเจ้าเล่ห์”
“มันเป็นเพราะเจ้า อย่าได้โทษข้าสิใครใช้ให้เจ้าทำให้ข้าคลั่งถึงเพียงนี้กันเล่า”
“อย่าบีบสิ อยู่เฉย ๆ มิได้หรืออย่างไรเพคะ”
นางหันไปตีท่อนแขนแข็งแรงที่ซุกอยู่ที่หน้าอกของนางและเริ่มบีบเคล้นด้านในและค่อย ๆ เลื่อนไปยังปลายยอดที่เริ่มชูชันขึ้นรับกับนิ้วของเขา
“อื้อ…อย่า….”
“นี่ยังเช้าอยู่เลย ข้าคิดว่าอีกสักรอบหรือสองรอบก็ยังไม่ไปถึงสกุลฟู่สายหร
