ในเวลาต่อมา
ฝนที่ตกหนักมาตลอดสองวันและลมพายุค่อยๆ สงบลง กระทั่งฝนหยุดตกในที่สุด
อดัมส์เดินออกมาจากกระท่อม เมื่อได้ยินเสียงเครื่องบินน้ำดังใกล้เข้ามาทุกที
ตอนนี้คลื่นลมสงบแล้ว เริ่มเห็นแสงแดดเมื่อท้องฟ้าเปิด เครื่องบินสามารถขึ้นบินได้ ไม่เพียงแค่เสียงเครื่องบิน แต่ยังได้ยินเสียงเรือสปีดโบ๊ทกำลังแล่นเข้ามาที่เกาะแห่งนี้
“มีคนหาเราเจอแล้วครับ… ”
อดัมส์รู้ได้ในทันที…
แต่ช่างน่าแปลก… ที่คำพูดของอดัมส์กลับไม่ได้ทำให้พิชาร์รู้สึกดีใจเหมือนตอนแรกที่รู้ว่าตัวเองจะต้องติดอยู่บนเกาะร้างแห่งนี้
“เราจะต้องกลับแล้วใช่ไหมคะ… ”
พิชาร์มองตาอดัมส์ รู้สึกใจหวิวๆ ยังไม่ไม่รู้
“ครับ… ”
อดัมส์ตอบเสียงเศร้า…
พิชาร์โผเข้ากอดเขาและร้องไห้สะอื้น
“ไม่จะยังไง… รู้ไว้นะว่าผมรักคุณ”
อดัมส์กล่าว เอามือโอบใบหน้าของหล่อน รั้งเข้ามาบดเคล้าริมฝีปากเข้าหากันแน่น จูบกันดูดดื่มราวกับโหยหากันมาแต่ชาติปางก่อน เห
