“ขอโทษนะครับที่ผมต้องทำแบบนี้… บอกตรงๆ ว่าผมรับไม่ได้… คุณเปลี่ยนไป ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่พิชาร์คนเดินที่ผมเคยรู้จัก… ”
การันย์เดินออกไปจากบริเวณจัดงานพิธีอย่างไม่ใยดีเจ้าสาว ท่ามกลางสายตาของบรรดาแขกเหรื่อที่มองมาอย่างตกใจ
พิชาร์ไม่ได้พูดอะไร… หล่อนเงยหน้าขึ้นมองฟ้า พยายามข่มกลั้นอารมณ์เพื่อจะไม่ให้น้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม
พิชาร์สูดหายใจแรง…
หล่อนไม่โกรธการันย์เลยสักนิด สองมือกุมไว้กับอก รู้สึกจุกแน่นกับสถานการณ์ที่หล่อนเองก็ยังไม่รู้ว่ามันจะดำเนินต่อไปยังไงจากนี้ แต่พิชาร์ก็ยอมรับความจริง ยอมรับผลแห่งการกระทำทุกอย่าง
และในขณะที่กำลังจะหันไปกล่าวขอโทษแขกผู้มาร่วมงาน แต่เหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ของใครบางคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหาหล่อน
“อดัมส์… ”
พิชาร์ตกใจเมื่อรู้ว่าเป็นเขา ทั้งสองนิ่งมองตากันอยู่ครู่สั่นๆ
“พิชาร์… ถ้าคุณไม่รังเกียจผม ผมอยากเป็นเจ้าบ่าวให้คุณ… ผมจะไม่ยอมให้คุณเป็นเจ้าสาวที่ถูก
