วันเสาร์ที่ศันต์กมลนัดกับพัดชาและแก๊งเพื่อนไปกินข้าวที่ร้านอาหารเจ้าดังซึ่งเป็นบุฟเฟต์อาหารญี่ปุ่นในย่านช็อปปิง กลางเมือง หลังจากที่นัดสถานที่เรียบร้อย ศรัณย์ก็โทรหาเหมือนแพร หลังจากที่ปล่อยให้เธอกลับไปทำใจหนึ่งคืนเต็มๆ
ถึงแม้เธอจะไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีตอบรับ รอยยิ้มบนดวงหน้าและแววตาสดใสที่เขาเคยเห็นเต็มไปด้วยความงุนงง เขารู้ตัวดีว่าการพูดมันออกมาโดยไม่รีรอจะทำให้เธอสับสน หากแต่ไม่อยากเก็บไว้จนมันอาจจะสายเกินไป
คำพูดของเขาไม่ได้ทำให้เธอแน่ใจได้ หากแต่เขาเพียงแค่อยากบอกว่าต้องการอะไร และจะใช้การกระทำเพื่อพิสูจน์ แต่อีกใจหนึ่งเขาก็กลัวว่าเธอจะไม่ให้โอกาส การโทรหาเธอจึงเป็นเรื่องที่เขาตื่นเต้นพอๆ กับตอนที่ทำหัตถการครั้งแรกกับคนไข้ตอนที่เป็นนักศึกษาแพทย์เลยทีเดียว
“สวัสดีค่ะ” การที่เธอรับสายทำให้เขาโล่งใจจนแอบถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ทำอะไรอยู่น่ะแพร ทำไมรับสายไว”
“ใช้มือถือตอบ
