ช่วงเย็นศรัณย์นัดเหมือนแพรไปกินข้าว เพราะเขากับเธอว่างตรงกัน เหมือนแพรบอกเขาว่าจะไปรอชายหนุ่มแถวๆ ที่จอดรถของเขา ศรัณย์ไม่ขัดใจเธอ พอเขาไปที่รถเธอก็เดินลับๆ ล่อๆ มาขึ้นรถราวกับว่ากลัวใครจะเห็น
ศรัณย์มองการกระทำนั้นแบบขัดใจ แต่ไม่พูดอะไร แค่เห็นรอยยิ้มของเธอเขาก็สบายใจขึ้นมาแล้ว เหมือนแพรสวมเสื้อคลุมเสื้อนักศึกษาของเธอเอาไว้ คงเพราะรู้ดีว่าเขาไม่ค่อยสบายใจกับยูนิฟอร์มของเธอ
หมอหนุ่มออกรถ หญิงสาวหันมาถามอย่างเอาใจ
“วันนี้ทำงานเหนื่อยไหมคะ”
“ไม่อ่ะ แล้วเราฝึกงานเป็นไงบ้าง” มือหนาๆ ยกมาวางบนศีรษะเธอก่อนจะลูบเบาๆ
“สนุกค่ะ มีสมาธิขึ้นตั้งเยอะ ขอบคุณนะคะที่ติดสติกเกอร์ที่แผนกให้ น้องๆ ฝากมาขอบคุณพี่แซมด้วยค่ะ”
“ไม่เป็นไร เวลามีใครเดินผ่านจะได้มองไม่เห็น”
“ทำไมไม่ติดทึบล่ะคะ มองออกไปก็เห็นข้างนอกอยู่”
“พี่เดินผ่านแผนกการตลาดบ่อย เอาไว้ให้แพรมอง ช่วงนี้ไปดูเคสที่แผนกเอกซเรย์บ่อยจนน้องมันเร
