"เป็นอะไร หืม?" รัณย์เอ่ยถามคนหน้าบึ้งตึงที่กำลังเอามือเท้าคางระหว่างนั่งรอเครื่องดื่มกับขนมเค้กแสนโปรดปรานของเธอ พร้อมทั้งใช้ปลายนิ้วแข็งแรงเกลียวผมทัดหูเล่นเผยให้เห็นแก้มเนียนใสก่อนริมฝีปากอุ่นจะประทับคลอเคลียใบหูนุ่ม
"พี่รัณย์ไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้ว่าภิณเป็นอะไร" คนตัวเล็กถามกลับด้วยท่าทางกระเง้ากระงอด
"ทำไมถึงเป็นเด็กขี้หึงขนาดนี้ หัวร้อนง่ายนะเรา" รัณย์ว่าก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ในความขี้หึงของคนตรงหน้า ภิณเหมือนโดนคนตัวสูงย้อนศรคำพูดที่เธอมักจะเอ่ยว่าเขาเมื่อเก่าก่อน
"เพราะพี่รัณย์นั่นแหละทำให้ภิณกลายเป็นคนหัวร้อน พี่รัณย์เอาเชื้อหัวร้อนมาปล่อยให้ภิณ" คนตัวเล็กโยนความผิดให้กับคนตัวสูง
"แต่พี่ว่ามันน่าจะเป็นตัวตนของภิณมากกว่านะ ยิ่งโตตัวตนที่แท้จริงก็เริ่มปรากฏออกมาเรื่อยๆ จากเด็กดื้อ ช่างต่อล้อต่อเถียง ก็เริ่มเปลี่ยนไป"
"ก็อาจจะจริง แล้วพี่รัณย์อยากเห็นตัวตนของภิณมากกว่าน
