"อื้อออ...ลุงอย่าแกล้ง" คนตัวเล็กรู้สึกตัวตื่นเพราะสัมผัสกับคางสากและริมฝีปากอุ่นของรัณย์ที่คลอเคลียอยู่กับแก้มและริมฝีปากเรียวนุ่ม
"ลุงเหรอ" รัณย์กดคางสากลงไปเถือกไถบนแก้มนุ่ม ก่อนจะซุกไซร้ลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่น ดูดดึง ขบเม้ม แล้วฝังคมเขี้ยวลงไป
"อื้อออออ...โอ้ยยยย...ตีปากเลย กัดเก่ง ภิณแค่ละเมอเรียกลุงเอง" มือเล็กขยุ้มผมของคนตัวสูงให้แหงนคอขึ้นจากคอของเธอแล้วตีริมฝีปากหนาดังเพียะ
"สงสัยวันนี้จะไม่ได้ออกไปไหนแล้ว" คนตัวสูงลุกขึ้นคร่อมทับคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว จับยึดข้อมือเธอทั้งสองข้างตรึงไว้เหนือหัวและยึดด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา สายตาคมฉายแววความเจ้าเล่ห์
"พี่รัณย์ปล่อยภิณ ภิณไม่เล่นนะ" เสียงใสร้องบอกคนตัวสูง
"ใครบอกว่าพี่เล่นละ เอาจริงต่างหาก" คนตัวสูงใช้มืออีกข้างของเขาทำท่าปูไต่จากต้นขาขาวขึ้นมาเรื่อยๆ พร้อมเลิกชายกระโปรงชุดนอนขึ้นมาด้วย ผ่านหน้าท้อง ไล้วนรอบสะดือบุ๋ม เขาใช้เวลาน
