"ตามมาเพื่อเป็นภาระจริงๆ" รัณย์ว่าคนตัวเล็กที่เกาะเขาเป็นตุ๊กแกเหนียวแน่นหนึบในท่าหันหน้าเข้าหากัน ท่าประจำของเธอ หลังจากขับรถมาถึงบริเวณที่จะทำการก่อสร้างอาคารสำนักงาน
"ก็พี่รัณย์ทำภิณเจ็บ ภิณเดินไม่ไหว แต่ถึงเดินไหวภิณก็จะทำตัวเป็นภาระของพี่รัณย์แบบนี้ไปจนกว่าพี่รัณย์จะไม่มีแรงอุ้มภิณ" เสียงใสเอ่ยหน้าระรื่น รอยยิ้มหวานๆ ดวงตากลมโตที่เป็นประกายฉายแววความไร้เดียงสาที่ทำให้หัวใจแกร่งอ่อนยวบลงทุกทีที่ได้เห็น จนอดใจไม่ไหวที่จะประทับจูบลงไปบนริมฝีปากอิ่มนุ่มสีแดงระเรื่อ
"ถ้าหายเมื่อไหร่เตรียมตัวเดินไม่ไหวอีกรอบได้เลย" น้ำเสียงและแววตาที่เจือรอยยิ้มของเขาแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ระคนหื่นกระหาย
"เก็บกดสุดๆ พอดีพังหมด" ภิณว่าอย่างประชดประชัน
"ไม่พังหรอก ยังแน่นอยู่เลย พูดแล้วก็หิว อยากกลืนเมียตัวน้อยลงท้อง" น้ำเสียงทุ่มแหบพร่าหยอกเหย้ากระซิบข้างใบหูให้คนฟังรู้สึกซ่านสยิวขึ้นมา
"ทะลึ่ง หื่นจริงๆ
