"เฮ้ย! อะไรกันวะไอ้รัณย์ มึงจะทำอะไรเบล" นิคตกใจเป็นอย่างมากที่รัณย์ลากเมเบลกลับเข้ามาในออฟฟิศ แล้วเหวี่ยงลงพื้นจนเธอตัวไถลไปกระแทกกับโต๊ะอย่างแรง ส่วนภิณนั่งกอดกระบอกน้ำอยู่บนโซฟา ยังคงสะอื้นไห้กับเรื่องที่เกิดขึ้น
"พะ...พี่นิคช่วยเบลด้วย ช่วยเบลด้วย...ฮือออ" เมเบลสะอึกสะอื้น พร้อมกับคลานเข่าเข้าไปกอดขาของนิคคนที่จะเป็นที่พึ่งให้เธอได้เพียงคนเดียวในยามนี้
"ไอ้รัณย์!! มึง..." นิคหันมาตวาดรัณย์เสียงดังลั่น แต่ก็เจอรัณย์สวนกลับทันควัน
"มึงเห็นลูกหมาตัวนั้นไหม ที่มันต้องมารับเคราะห์แทนภิณ มันโชคร้ายที่ตัวมันเล็ก มันเลยต้องตายในทันที แล้วมึงรู้ไหมว่าถ้าภิณกินน้ำในกระบอกนี้เข้าไปภิณก็คงมีสภาพไม่ต่างจากลูกหมานั่น เพราะว่าร่างกายภิณทนรับสารบ้าๆ นี้ไม่ได้แล้ว แล้วมึงรู้ไหมว่าที่ภิณต้องเข้าโรงพยาบาล ต้องฉีดยาเพื่อขับสารบ้านั่นออกจากร่างกายก็เพราะนังแพศยานี่มันใส่สารตะกั่วลงไปในน้ำให้ภิณกินไง ภิณ
