"เป็นอะไร ทำไมหน้าบึ้งแบบนี้" รัณย์ถามคนป่วยที่ทำแก้มป่อง หน้าบึ้งตึงมาสักพักใหญ่นับตั้งแต่ได้ฟังเรื่องของเขาตอนที่อยู่แคนาดา
"ลุงแน่ใจนะว่าไม่ได้เผลอใจไปกับยัยป้าเมเบลนั่น" เมื่อได้ฟังเรื่องราวทำให้รับรู้ได้โดยสัญชาตญาณทันทีว่าเมเบลชอบรัณย์ และไม่ใช่แค่ชอบแบบหลงใหลได้ปลื้ม ต้องเรียกว่าหลงรักผู้ชายของเธออย่างหัวปักหัวปำเลยก็ว่าได้ สรรพนามที่ใช้จึงเปลี่ยนไปตามอารมณ์หึงหวงที่ก่อตัวขึ้น
"ลุงเหรอ หืมมมม?" มือหนาบิดจมูกโด่งเล็กไปมาอย่างมันเขี้ยวทั้งคำพูดคำจาและกิริยากระเง้ากระงอดของเธอที่แสดงออกมาอย่างน่ารักน่าใคร่ไปเสียหมดสำหรับเขา
"อย่าแกล้งภิณสิภิณเจ็บอยู่นะ หัวก็ปวดตุ๊บๆ ด้วย ลุงตอบภิณมาถ้าคำตอบเป็นที่น่าพอใจภิณจะเรียกพี่รัณย์เหมือนเดิม" คนตัวเล็กต่อรองปากยู่
"ไม่ พี่ไม่เคยเผลอใจให้ใคร นอกจากเด็กน้อยช่างตื้อคนนี้ ตอนนั้นรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกเ*******ูที่มาหลงเด็กเลย พยายามผลักไส พยาย
