บทที่ 32
พรึบ!
เฮือก!
ฉันรีบหันขวับหน้าตรงมองไปข้างหน้าทันทีที่เห็นว่าพี่เธียรเริ่มขยับเขยื้อนร่างกาย ใช่ ฉันคิดว่าตอนนี้พี่เธียรน่าจะตื่นแล้ว แต่ทำไงดีล่ะฉันไม่สามารถที่จะมองพี่เธียรว่ากำลังทำอะไร เนื่องจากฉันกำลังหลบสายตาพี่เธียรอยู่
แต่เอาเถอะถ้าฉันแอบเหลือบมองนิดหน่อยก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
“ทำอะไร”
พรึบ!
ฉันรีบเรียกสายตากลับมาที่เดิมทันทีทีที่พี่เธียรถามเสียงทุ้ม
“แล้วเป็นอะไร ทำไมนอนแข็งทื่อแบบนั้น” ฉันเป็นอย่างที่พี่เธียรว่าเหรอ ก็ไม่นะ ไม่ได้ตัวแข็งทื่ออย่างที่เขาว่าสักหน่อย ฉันแค่นอนเหยียดขาตรงนิ่งๆ เฉยๆ
"แข็งเหรอ ไม่นะสวยแค่นอนนิ่งเฉยๆ" ฉันว่าพร้อมกับแอบเหลือบมองพี่เธียรแวบหนึ่งก่อนจะเรียกสายตากลับมาที่เดิมอีกครั้ง
"นิ่งเป็นท่อนไม้อะนะ" พี่เธียรว่า ฉันเลยหันขวับมองตาขวางใส่เขาทันที นี่ฉันไม่สามารถหลบสายตาพี่เธียรได้เลยใช่ไหม เขาถึงได้พูดแล้วยิ้มเหมือนรู้ทันแบบนั้น เหอะ
