บทที่30
หลายชั่วโมงต่อมา...
หลังจากที่ฉันและเพื่อนทั้งสองคนนั่งกินชาบูที่ร้านตามที่ตกลงเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเราทั้งสามคนก็ได้แยกย้ายกลับตามอัธยาศัย ฉันที่กลับมาถึงคอนโดแล้วจึงเก็บข้าวของที่ซื้อมาถือไว้ในมืออย่างพะรุงพะรัง ก่อนจะเดินไปกดลิฟต์ขึ้นชั้นที่ฉันพักอาศัยอยู่ ยืนอยู่ในลิฟต์ได้ไม่นานก็ถึงชั้นที่ฉันพัก ฉันจึงก้าวขาออกจากลิฟต์เดินนวยนาดสีหน้ามีความสุขอย่างปิดไม่มิด
หึ แค่นึกถึงใบหน้าหล่อเหลาแสนนิ่งขรึมที่รออยู่ในห้องแล้วก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาแล้ว
ปึก!
แอ๊ด~
ฉันใช้มือที่พอยังว่างอยู่เล็กน้อยเปิดประตูเข้าไปในห้อง แต่ด้วยของที่ฉันซื้อมามันเยอะไปหน่อย มันเลยทำให้ฉันเข้าห้องลำบากที่สุด ร่างกายเข้ามาได้ครึ่งหนึ่งแล้วแต่ถุงเจ้ากรรมที่ถือไว้ดันติดแงะที่ประตูเสียงั้น ฉันเลยต้องหันไปดึงมันออกมาอย่างอยากลำบาก พอดึงออกมาได้แล้วฉันก็ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะหันหน้าเตรียมเด
