บทที่ 37
ทุกอย่างจบลง ตอนจบ
หลังจากที่ฉันได้ฟังเรื่องราวและความเจ็บปวดที่คุณโปรดได้รับมาตั้งแต่เด็กจนโต ฉันรีบดึงเขาเข้ามากอดจนได้ยินเสียงสะอื้น มันเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคุณโปรดร้องไห้
"ฮึก! ฮือออ"
"พี่ทำถูกแล้ว ถ้าเป็นผมผมก็ต้องทำแบบนั้น ยังไงตำแหน่งผู้นำมันก็ควรจะเป็นพี่"
"แต่กูไม่ใช่พี่แท้ ๆ ของมึง กูไม่ใช่พี่น้องโดยสายเลือดมึงเข้าใจไหม คนที่เหมาะสมที่จะมาดูแลเทวะดำรงคือมึงเท่านั้นไอ้ปราณ"
"ผมขอไม่รับตำแหน่งนี้ ผมไม่เอาตำแหน่งอะไรทั้งนั้น ผมขอแค่พี่อยู่กับผมผมพอใจแล้ว ตั้งแต่เด็กจนโตตัวผมเองก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ทำอะไรก็ไม่เป็น จะต่อยตีกับใครเขาก็ไม่กล้า ถ้าผมไม่มีพี่ก็คงไม่มีผมในวันนี้"
"สำหรับฉันไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องการพวกคุณสองคน คุณโปรดฉันรู้ว่าคุณเจ็บช้ำมาเยอะ หลังจากนี้ฉันจะเป็นยารักษาแผลให้คุณเอง ฉันจะดูแลหัวใจของคุณที่มันเจ็บช้ำมาตลอด ไม่ต้องร้องนะคะคนเก่งคุณบอกไม่ให้ฉัน
