บทที่ 18
โปรดขอร้อง
กลับมาถึงบ้านคุณปราณดึงฉันมากระซิบข้างหู เขารู้ว่าพี่ชายเป็นพวกปากแข็ง แต่ถ้าเกิดใครออดอ้อนพี่ชายหมดเนื้อหมดตัวได้เลย ในขณะที่ฉันกำลังกระซิบกระซาบคุยกันคุณโปรดจ้องมองจนพวกฉันต้องรีบแยกย้ายกันไป คุณปราณเดินกลับขึ้นบ้านส่วนคุณโปรดทำหน้าเชิดยืนอยู่ตรงประตู
ฉันเดินเข้าไปควงแขนก่อนจะพาคุณโปรดเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร แม่ครัวยกสเต๊กปลาแซลมอนมาเสิร์ฟฉันก็รีบดูแลเอาใจด้วยการใช้ปลายมีดตัดเป็นชิ้นพอดีคำ ป้อนให้คุณโปรดทาน
"โอ๋ ๆ นะคะไม่งอแงนะ"
"ฉันไม่ใช่เด็กน้อยไม่ต้องพูดแบบนี้ก็ได้"
"แต่คุณทำตัวเป็นเด็กน้อย อยากโดนฉันเอาใจหรือคะ"
น้ำเสียงของฉันทำให้คุณโปรดหน้าแดงหูแดง ฉันยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ กดริมฝีปากลงบนแก้มจนคุณโปรดหันมามองหน้าฉันเพื่อป้อนจูบให้กับฉัน
"อื๊มม~"
"ขึ้นห้องไหม?"
"คุณรู้ไหมว่าทุกครั้งที่ขึ้นเตียง คุณเป็นคนแรกของฉันตลอดเลย คุณปราณยอมคุณทุกอย่างเลยนะ ขนาดเขา
