ตอนที่ 17 รอคอย
[Part] Aldele
"ห้าร้อยหกสิบ ห้าร้อยหกสิบเอ็ด ห้าร้อยหกสิบสอง......"
"พอเถอะอัลเดรนายไม่ต้องนับแล้ว" เสียงของโรแลนลูกพี่ลูกน้องของผมดังอยู่ข้างหลัง
"นายอย่ามายุ่งน่า จะไปไหนก็ไป" ผมออกปากไล่พี่ชายสายเลือดเดียวกันแต่คนละฝั่งให้ออกไปให้พ้นเพราะผมไม่อยากฟังคำพูดสวยหรูจากเขาอีกแล้ว
"เฮ้อ นายก็รู้ว่าต่อให้นายนับดาวจนหมดท้องฟ้า คุณน้าก็ไม่กลับมา" โรแลนไอ้พี่ชายปากเสียตอกย้ำกับผมอีกครั้ง หลังจากที่พยายามทำตัวเป็นพี่ชายของผมนับตั้งแต่ผมย้ายมาอยู่กับคุณปู่ในบ้านหลังนี้
"งี่เง่าไอ้เรื่องนับดาวโง่ๆ นี่ มันงี่เง่าใครเชื่อก็โง่เต็มที ฉันก็แค่มานับมันแก้เบื่อเท่านั้น นายจะไปไหนก็ไป" ผมพยายามโกหกคนที่โตกว่าอีกครั้ง
"งั้นก็แล้วแต่นายเถอะ หายเบื่อก็เข้าบ้านแล้วกันคุณปู่เป็นห่วง"
ผมเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าข้างบนอีกครั้ง ภาพดวงดาวต่างๆ เริ่มจะพร่าเลือนลงทุกทีเพราะตอนนี้ดวงตาทั้งสองข้าง
