ตอนที่ 10 กลับมา
2023 คำ
ตอนที่ 10 กลับมา
ผมพาคุณหนูเคลย์ตันเดินไปตามห้องต่างๆ เพราะคิดว่ามันควรจะมีห้องใดสักห้องหนึ่ง ถูกสร้างหรือถูกทำขึ้นเพื่อใช้เป็นห้องสำหรับคุณหนูเคลย์ตัน แต่เปล่าเลยคฤหาสน์หลังใหญ่ไม่มีแม้สักส่วนเดียวที่แสดงให้เห็นว่าบ้านหลังนี้มีเด็กอ่อนวัยหกเดือนอาศัยอยู่ ไม่มีของใช้ เครื่องเล่นเด็ก เหมือนบ้านของคุณโรแลนที่ตอนนี้เหมือนเดินเล่นอยู่ในโรงเรียนอนุบาลเพราะทุกมุมบ้านเต็มไปด้วยของเล่นของคุณหนูนิ้กกี้
ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวของคุณอัลเดรแล้วเห็นว่าในนี้มีข้าวของเครื่องใช้เด็กอยู่ เป็นเพียงห้องเดียวที่ผมพอจะรื้อหาผ้าอ้อมเด็กมาเปลี่ยนให้คุณหนูตัวน้อย ผมอุ้มคุณเคลย์ตันพยายามปลอบขวัญให้เด็กน้อยหายตกใจจนเสียงร้องไห้จ้าเมื่อครู่นั้นจางหายไปเหลือไว้เพียงเสียงสะอื้น ฮึกๆ กับดวงตาฉ่ำวาวด้วยหยาดน้ำสีใสซึ่งทำให้หัวใจผมร้าวราน
“อื้อ” คุณหนูเคลย์ตันร้องสะอื้นแล้วซบหน้าลงมากับซอกคอผม นานๆ จะสะอื้น สะอึกฮึกใหญ่ๆ ออกมาครั้งหนึ่ง
"ไม่ร้องนะครับคุณหนูเคลย์ตัน" ผมยื่นจมูกไปหอมแก้มแฉะน้ำตานั้นเบาๆ หลายหน
"อื้อ" เด็กน้อยขวัญเสียเหมือนพยายามจะฟ้องว่าเมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น
"ครับ ไม่เป็นอะไรแล้ว เจสันอยู่นี่นะครับ"
"อืออออ" คุณหนูคนเก่งของผมกอดคล้องท่อนแขนเล็กอวบๆ นั้นลงมาบนไหล่ผม
ผมเดินเข้ามาในครัวรื้อค้นทุกอย่างแล้วพยายามหาอุปกรณ์ต้มน้ำร้อนแล้วจัดการชงนมให้คุณหนูผู้กำลังหิวโหย ทันทีเมื่อคุณหนูเห็นขวดนมก็ร้องงอแงชูมือไขว่คว้าอยากได้ขวดนม เสียงดูดจุกนมจุ๊บๆ กับดวงตากลมใสซึ่งมีแต่คราบน้ำตาแห้งกรังเต็มไปหมด
"หิวมากเหรอครับ"
"อือ" ผมยิ้มให้คุณหนูตัวน้อยที่ดูเหมือนจะดูดนมจนลืมหายใจ พอนมเข้าปากคุณหนูก็สงบแล้วนอนเล่นบนอกผมดูเหมือนจะลืมเลือนเรื่องราวไม่ดีเมื่อครู่ไปแล้ว
“หลับนะครับคนดี เจสันจะอยู่ดูแลคุณหนูเองนะครับ” ผมอุ้มคุณหนูเคลย์ตันนอนในอ้อมแขนเดินวนไปเวียนมาภายในห้องทำงานของคุณอัลเดร จนคุณหนูเคลย์ตันหลับลงได้ในที่สุด
“นายมาที่นี่ทำไม” เสียงแหบพร่าของเจ้านายอัลฟ่าดังมาจากด้านหลังผม
“ผม....เอาเอกสารจากคุณโรแลนมาให้เซ็นครับ” ผมก้มหน้าตอบแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผมโยนแฟ้มเอกสารพวกนั้นทิ้งเอาไว้ตรงหน้าประตูบ้าน
“กลับไปได้แล้ว”
“คุณอัลเดร”
“ฉันบอกว่าให้นาย....กลับไปได้แล้ว” คุณอัลเดรเอื้อมมือมาอุ้มเอาคุณหนูเคลย์ตันซึ่งกำลังนอนหลับสนิทไปจากมือผม เด็กน้อยขยับรู้สึกตัวแต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมา
ผมเอื้อมมือไปแตะแผ่นหลังของคุณเคลย์ตันเพราะเกรงว่าการเปลี่ยนมือคนอุ้มกะทันหันนี้จะทำให้คุณหนูซึ่งหลับสนิทอยู่ตื่น จังหวะที่ผมกำลังจะก้าวถอยหลังออกที่ผมเผลอเงยหน้าขึ้นไปสบตากับคุณอัลเดรเป็นเวลานานหลายวินาที ประตูบานใหญ่ของดวงตาสีหม่นเหมือนกำลังถูกเปิดออกกว้างเผยให้เห็นถึงสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใน ความทุกข์ระทมหม่นหมอง เศร้าโศกและเดียวดาย ผมเห็นแล้ว....ผมมองเห็นแล้ว ใต้ก้นบึ้งของความมืดดำในแววตาของคุณอัลเดร ผมยืนตัวเย็นหนาวสะท้านเมื่ออ่านความหมายของแววตาคู่นี้ออกเสียที
“คุณอัลเดร เกิดอะไรขึ้นครับ”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย กลับไปซะ”
คุณอัลเดรปิดประตูบานนั้นหลบหายไปจากสายตาผม แล้วหมุนตัวกลับอุ้มเอาคุณหนูเคลย์ตันเดินทิ้งห่างจากผมไป ผมยืนหอบหายใจในหัวคิดอะไรสับสนวุ่นวายไปหมด เกิดอะไรขึ้นกันแน่...ผู้ชายเย็นชาไร้หัวใจและความรู้สึกมีแววตาแบบนั้นได้ยังไง
ผม : คุณโรแลนผม........ // ผมกดโทรศัพท์โทรหาเจ้านายอัลฟ่าของผมทันทีเพื่อต้องการพูดบางสิ่งบางอย่างที่มันค้างคาอยู่ในความรู้สึก
คุณโรแลน : ว่ายังไง...เรียบร้อยดีใช่มั้ย
ผม : คุณโรแลนครับ......
คุณโรแลน : มีปัญหาอะไรอย่างนั้นเหรอ
ผม : …………………… // ผมยืนตัวสั่นทุ่มเถียงกับตัวเองในใจว่าควรจะตัดสินใจอย่างไรดี
คุณโรแลน : เจสัน....
ผมเดินขึ้นบันไดไปตามทางเดินชั้นสองแล้วมาหยุดเพื่อเคาะบานประตูไม้หน้าห้องซึ่งผมเพิ่งเข้าไปอุ้มเอาคุณหนูเคลย์ตันออกมาเมื่อประมาณสองชั่วโมงก่อน แต่มันไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เหมือนไม่มีใครอยู่ภายในห้องนั้น ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปทั้งๆ ที่ไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ แต่ผมพบเพียงความว่างเปล่าอยู่ภายใน
ห้องนอนขนาดใหญ่ของเจ้านายอัลฟ่ารกไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ถูกขว้างปาตกแตกกระจายจนเกลื่อนห้อง แม้ข้าวของบางชิ้นจะราคาแพงแต่มันก็ลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้นห้องไม่ต่างอะไรกับสิ่งของไร้ค่า
ผมเดินกลับออกมาแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่หน้าประตูบานหนึ่ง ผมยังคงจำมันได้ดีเพราะห้องนี้ผมเคยใช้มันเป็นที่พำนักหลับนอนเมื่อครั้งผมมาช่วยงานแต่งงานของคุณอัลเดรอยู่นานหลายวัน แสงไฟสีขาวส่องรอดมาจากช่องว่างด้านล่างเล็กๆ ของบานประตู ผมจับลูกบิดแล้วผลักมันให้เปิดออกช้าๆ
“คุณอัลเดร”
ผมยืนนิ่งกวาดสายตาไปจนทั่วห้อง เพราะเหมือนผมกำลังเดินเข้ามาในห้องของคุณหนูนิ้กกี้ไม่มีผิดต่างกันก็ตรงที่ห้องนี้เล็กและรกกว่ามาก เปลนอนเด็กอ่อนถูกตั้งเอาไว้มุมห้องด้านหนึ่ง พร้อมกับโต๊ะวางของเล่น พรมหนาปูลาดอยู่บนพื้นมีคุณหนูเคลย์ตันกำลังนั่งเล่นอะไรอยู่คนเดียว
“ทำไมนายยังอยู่ทีนี่” คุณอัลเดรซึ่งนั่งอยู่บนพื้นห้องเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองผม
คุณหนูเคลย์ตันแหงนคอขึ้นมาพร้อมกับร้องอย่างดีใจ แต่คงจะหันมาเร็วไปหน่อยเพราะคุณหนูเคลย์ตันหงายท้องขาชี้ฟ้าเพราะยังนั่งได้ไม่มั่นคงเท่าไหร่นัก โชคดีที่คุณอัลเดรยื่นมือไปรองหัวน้อยๆ นั้นไว้ได้ก่อนที่มันจะเอียงลงไปบนพื้น แต่ถึงจะล้มก็คงไม่เจ็บมากนักเพราะพรมหนาซึ่งคุณหนูเคลย์ตันนั่งอยู่นั้นหนามากทีเดียว
“คุณโรแลนสั่งให้ผมอยู่....ช่วยเลี้ยงคุณเคลย์ตันครับ” ผมโกหกเจ้านายอัลฟ่าหนุ่มเพราะอันที่จริงผมเป็นคนโทรไปขออนุญาตอยู่ต่อเองเพราะผมทนเห็นภาพนั้นเกิดขึ้นกับคุณหนูเคลย์ตันอีกไม่ได้
ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ คุณหนูตัวเล็กพร้อมกับอุ้มคุณหนูเคลย์ตันมาไว้บนตัก เด็กน้อยเหมือนจะดีใจที่ได้เจอหน้าผมเพราะรอยยิ้มกับมือน้อยๆ อ้วนป้อมพยายามคว้าจับนั่นจับนี่บนตัวผม
ผมจัดการอาบน้ำเปลี่ยนชุด ชงนมให้กับคุณหนูตัวเล็กจนเสร็จเรียบร้อยโดยมีคุณพ่ออัลฟ่านั่งมองผมตาเขม็งอยู่บนเตียงนอน
“นี่...คุณหนูเคลย์นอนห้องนี้เหรอครับ” ผมหันไปถามคนที่นั่งไขว่ห้างจับตามองผมทุกอิริยาบถ
ผมอุ้มคุณหนูเคลย์ตันซึ่งกำลังแหงนคอกระดกก้นขวดนมดูดจุ๊บๆ ด้วยความหิวและกำลังเริ่มง่วงนอน ท่อนขาเล็กๆ ข้างหนึ่งยกขึ้นมาวางพาดไว้บนคอผม
“อืม”
“แล้ว....คุณหนูนอนตรงไหนครับ” ผมหันไปทางเปลเด็กตรงมุมห้อง แต่เดาจากสภาพที่มันถูกดันไปจนสุดมุมแถมมีข้าวของวางสุมกองอยู่ในนั้นผมจึงคิดว่าคุณหนูเคลย์ตันไม่น่าจะนอนในเปล
“บนเตียง”
มันเป็นภาพที่ผมไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะได้เห็นเพราะคุณอัลเดรหยิบเบาะรองนอนขนาดใหญ่มาวางปูไว้ครึ่งเตียงจัดการวางหมอน และตุ๊กตาตัวเล็กพร้อมกับยื่นมือมาหาผม คุณหนูเคลย์ตันซึ่งเมื่อครู่ทำท่าเหมือนจะนอนอย่างสงบก็ผงกหัวขึ้นมาอ้าแขนส่งให้คุณอัลเดรอุ้มลงไปนอนอย่างง่ายๆ
คุณหนูเคลย์ตันนอนดูดนมจากขวดขาอ้วนๆ นั้นป่ายไปป่ายมา มือเล็กๆ เอื้อมไปจับหู จับจมูกของคนเป็นพ่อซึ่งนอนตะแคงแนบข้างไม่ได้ห่างไปไหนไกล ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันนะ....หน้าตาท่าทางเหมือนกับคุณอัลเดรไม่มีผิด แต่แววตานั้นเมื่อยามเขามองสบตากับดวงตากลมใสของคุณหนูเคลย์ตันดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน หากเป็นคุณอัลเดรที่ผมเคยรู้จักผู้ชายคนนั้นน่ะหรือจะมีแววตาอ่อนโยนได้ขนาดนี้
“อือ...” เสียงคุณหนูเคลย์ตันส่งเสียงมาทางผม เหงือกสีชมพูซึ่งกัดจุกนมไว้ถูกปล่อยให้ดีดเด้งน้ำนมสีขาวดีดกระจายขึ้นมาเต็มหน้าอ้วนกลม คุณหนูตัวเล็กพลิกตัวนอนคว่ำแล้วหันมาทางผมก่อนจะคลานมาหา
“คุณหนูเคลย์ตันเดี๋ยวตกเตียงนะครับ” ผมนั่งลงไปบนเตียงแล้วใช้แขนกันเด็กซนที่กำลังคลานขยับมาใกล้
“คงอยากให้มานอนด้วย”
“เอ่อ...”
ผมอุ้มคุณเคลย์ตันกลับลงไปนอนตามเดิมพร้อมกับส่งขวดนมใส่มือ คุณหนูตัวเล็กนอนยกเท้าเตะมาทางผมทีหนึ่ง ป่ายไปทางคุณอัลเดรทีหนึ่ง บางครั้งก็ยกขึ้นมาแล้วใช้มือจับไว้สูงไปในอากาศเหมือนกำลังเล่นโยคะ
“อือ” เสียงครางอือๆ ออๆ ไม่รู้ว่าเด็กน้อยอยากจะสื่อสารอะไรแต่แววตาสุกใสเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้าเปล่งประกายแจ่มใสเหลือเกิน
“อื้อ..คุณอัลเดร” ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกถึงริมฝีปากอุ่นๆ ที่กำลังบดขยี้ลงมาหาผม ไม่รู้ว่าผมเผลอหลับไปได้ยังไง แต่ตอนนี้น่าจะดึกแล้วเพราะไฟในห้องถูกดับลงเหลือไว้เพียงโคมไฟเล็กๆ ตรงหัวเตียงเปิดทิ้งเอาไว้เท่านั้น
“เจสัน ฉันต้องการนาย” คุณอัลเดรตอบผมเสียงแหบพร่าพร้อมกับพายุจูบที่โหมพัดโถมเข้าใส่ผมจนแทบตั้งรับไม่ไหว
“หยุดก่อน หยุด คุณอัลเดรหยุดนะ” ผมยกมือขึ้นมาตะปบลงไปบนริมฝีปากหนา พร้อมกับนอนหอบหายใจสั่นเพราะยังตั้งตัวไม่ติดกับการจู่โจมของเจ้านายอัลฟ่า
“ฉันหยุดไม่ได้”
“หยุด คุณต้องหยุด....” ผมยันแผงอกของคุณอัลเดรให้ถอยห่างพร้อมกับทำเสียงแข็ง
“ไม่หยุด” คุณอัลเดรยื่นหน้าเข้ามาหาผมอีกครั้ง
“ถ้าไม่หยุด ผมจะกลับ....”
“.........”
“กลับไปครั้งนี้....แล้วผมจะไม่กลับมาอีก” ผมตวัดหางตาขึ้นไปหาเจ้าของไรหนวดสีเขียว ซึ่งกำลังจะพุ่งเอาปากมาชนผม
"คุณอยากให้ผม อยู่ดูแลคุณหนูเคลย์ตันใช่มั้ย" ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเจ้านายอัลฟ่าพ่อลูกอ่อน
คุณอัลเดรหันไปมองทางลูกชายคนแรกซึ่งนอนหลับปุ๋ยกอดตุ๊กตาหมีตัวเล็กเอาไว้ แววตาหื่นบ้ากามนั้นอ่อนแสงลงอย่างเห็นได้ชัด
"ถ้าคุณอยากให้ผมอยู่ อย่าทำแบบนี้กับผมอีก ผมจะดูแล...จะปกป้องคุณหนูเคลย์ตันให้ดีที่สุด แต่คุณ....ห้าม...ห้ามยุ่งกับผมอีก ถ้าไม่อย่างนั้นผมจะกลับไปหาคุณโรแลนทันที"
"นายจะไม่ทิ้งเขาใช่มั้ย"
"ผมสัญญาว่าจะไม่ให้ใครทำร้ายคุณหนูเคลย์ตัน ทำร้ายสายเลือดอัลบราเซสเป็นอันขาด"
- ผู้เขียน
