ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
แม่บ้านสูงวัยนั่งรอนายหญิงของเธอที่ห้องผู้โดยสารขาออกเพื่อที่จะรอรับนายหญิงไปยังโรงพยาบาลที่นายใหญ่กำลังรักษาตัวด้วยใจจดจ่ออย่างมีความหวัง หลังจากที่ทำการติดต่อกับนายหญิงเมื่อประมาณ 2 ชั่วโมงที่แล้วเขาจึงรีบมารับตามที่ตั้งใจและหวังเพื่อให้นายใหญ่หายจากอาการความจำเสื่อมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้โดยตั้งความหวังไว้ที่นายหญิงผู้เป็นบุคคลสุดท้ายที่อาจจะเป็นกุญแจดอกสำคัญที่จะช่วยฟื้นฟูความทรงจำให้กับนายใหญ่ได้
ทันทีที่เห็นหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง ขาว สวย สวมแว่นตาดำแต่นั่นก็ไม่ใช่การปิดบังอำพรางใบหน้าสำหรับหล่อน แม่นมจดจำใบหน้าของนายหญิงได้เป็นอย่างดีเพราะเป็นผู้เลี้ยงดูนายหญิงมากับมือตั้งแต่เล็กจึงทำให้แม่บ้านสูงเดินเข้าหาผู้เป็นนายหญิงด้วยความดีใจโดยกล่าวทักทายกันพอเป็นพิธี จากนั้นก็ให้ลูกน้องคนสนิทที่เป็นคนขับรถจัดการกับสัมภาระของนายหญิงก่อนที่ทั้งสามคนจะรีบเดินทางไ
