07 อารมณ์แปรปรวน
1245 คำ
วันต่อมา
"ต้นหอม!"
"อ้าว...มาแต่เช้าเลยนะ"
"เอ่อ...กาแฟฉันซื้อมาให้ ถือซะว่าตอบแทนที่เธอสอนงานให้ฉันเมื่อวาน"
"ขอบใจมากนะ"
"เธอก็มาเช้าเหมือนกันนะ"
"พอดีฉันต้องรีบขึ้นไปเคลียร์งานน่ะก่อนท่านประธานจะมา ฉันไปก่อนนะ"
"อ๋อ...โอเคๆ"
ต้นหอมวิ่งเข้าไปด้านในบริษัทด้วยความเร่งรีบ ก่อนจะกดลิฟท์ขึ้นไปยังชั้นบนสุดที่เป็นห้องทำงานของท่านประธาน ซึ่งด้านหน้าก็เป็นโต๊ะทำงานของเธอ
เพราะเมื่อคืนท่านประธานได้โทรมาบอกเธอว่างานที่เธอทำยังเสร็จไม่เรียบร้อยดี เธอก็เลยต้องรีบมาแก้ไขก่อนที่เขาจะมาถึงบริษัท
ผ่านไปไม่นาน
ตึก ตึก ตึก
"ท่านประธานสวัสดีค่ะ"
"อืม งานที่ให้แก้เสร็จหรือยัง"
"เรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันเอาไปวางไว้ให้ด้านในแล้ว"
"กาแฟใคร?"
"ของฉันเองค่ะ"
"เธอกินกาแฟด้วยหรอปกติไม่เคยเห็นกิน"
"พอดีว่ามีคนซื้อมาให้น่ะค่ะ"
"ใคร?"
"ก็พนักงานใหม่คนเมื่อวานนั่นแหละค่ะ พอดีเราเป็นเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันสมัยมัธยมน่ะค่ะ เขาก็เลยซื้อกาแฟตอบแทนที่ฉันสอนงานให้เมื่อวาน"
"เหอะ!"
"เอ้า?"
เธอยืนงงเมื่อจู่ๆ เจ้านายก็แสดงทีท่าที่ไม่ค่อยพอใจใส่เธอทั้งๆ ที่ในตอนแรกเขายังดูอารมณ์ดีอยู่เลย
ช่วงนี้เข้าวัยทองหรือไงอารมณ์ถึงได้แปรปรวนเป็นแบบนี้ไปซะได้
หรือว่าไม่พอใจที่มีคนซื้อกาแฟมาให้เธอกิน
แต่เขาจะไม่พอใจในฐานะอะไรล่ะในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกัน
"นับวันยิ่งอาการหนักนะท่านประธาน" เธอนั่งบ่นพึมพำ เพราะตามอารมณ์ของเจ้านายของตัวเองไม่ทันเหมือนกันเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายผีเข้าผีออกอยู่ทุกวัน ไม่มีเลยที่วันไหนจะอารมณ์คงที่แล้วพูดจาดีๆ กับเธอ
ติ๊ด~
( ไปชงกาแฟมาให้ฉันหน่อย )
"ได้ค่ะท่านประธาน"
เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ซื้อกาแฟมาตั้งแต่แรกในเมื่อก็ผ่านร้านกาแฟอยู่แล้ว แต่เขาตั้งใจที่จะมาดื่มกาแฟที่บริษัทอย่างเดียวโดยที่จะใช้เธอเป็นคนไปชงกาแฟมาให้
ใช้เธอทำงานทุกอย่างตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ ถ้าซักผ้าทำกับข้าวให้ได้หน้าที่นี้ก็คงตกเป็นของเธอแล้ว
เวลาผ่านไป
"ไปกินข้าวกันต้นหอม"
"นายขึ้นมาทำอะไรข้างบนนี้ มันไม่ใช่ที่สำหรับพนักงานสักหน่อย"
"ฉันยังไม่เห็นเธอลงมาก็เลยขึ้นมาตามน่ะ"
"ฉันยังทำงานไม่เสร็จเลย นายไปก่อนเถอะ"
"นี่เธอทำงานล่วงเวลาแบบนี้ทุกวันเลยหรอ"
"ก็ไม่ทุกวันหรอก"
"อดข้าวแบบนี้โรคกระเพาะจะถามหาเอานะ"
"ฉันชินแล้วล่ะ นายลงไปก่อนเถอะที่นี่มันไม่ใช่ที่เดินเล่นสำหรับพนักงานนะไม่ใช่ว่าใครก็ขึ้นมาได้สุ่มสี่สุ่มห้า"
"ถ้าอย่างนั้นฉันขอเบอร์โทรเธอเอาไว้ได้หรือเปล่า เผื่ออยากจะติดต่อหา"
"เอาไว้เลิกงานได้ไหม ตอนนี้ฉันกำลังเร่งทำงานอยู่"
"อ๋อ...ได้สิ"
แกร้ก!
ประตูห้องทำงานของประธานหนุ่มถูกเปิดออก ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวเดินออกมา ทันทีที่ได้เห็นพนักงานหนุ่มเขาก็ชักสีหน้าออกมาทันที
"ขึ้นมาทำอะไรข้างบนนี้?"
"ขอโทษครับท่านประธาน พอดีว่าผมมาตามต้นหอมไปกินข้าวด้วยกัน"
"ผู้จัดการไม่ได้บอกนายหรือไงว่าฉันไม่ชอบให้ใครขึ้นมาวุ่นวายข้างบนนี้ถ้าไม่ใช่คนที่ฉันอนุญาต"
"ต้องขอโทษด้วยครับท่านประธาน"
"ต้นหอม"
"คะท่านประธาน?"
"งานตรงนี้หยุดเอาไว้ก่อน เธอออกไปพบลูกค้ากับฉันข้างนอก"
"ได้ค่ะ"
"ดะ เดี๋ยวสิครับท่านประธาน ต้นหอมยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลยนะครับจะให้ทำงานแล้วหรอ?"
"มันใช่เรื่องของนายหรือเปล่า?"
"แต่ผมเป็นเพื่อนของต้นหอมนะ"
"ส่วนฉันเป็นเจ้านาย ใครมีสิทธิ์ออกคำสั่งได้มากกว่ากัน?"
"คือผม...ผมแค่กลัวว่าต้นหอมจะเป็นโรคกระเพาะครับ เห็นเธอทำแต่งานกินข้าวก็ไม่ตรงเวลา"
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก นายกลับลงไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันก็ออกไปหากินเองนั่นแหละฉันไม่ปล่อยให้ตัวเองอดหรอก"
"ถ้าอย่างนั้นตอนเย็นไว้ค่อยเจอกันนะ"
"อื้ม..."
"รีบตามมาเร็วเข้า ฉันรีบ"
"ค่ะท่านประธาน"
ต้นหอมรีบเดินตามไปทั้งๆ ที่เธอยังคุยกับเพื่อนไม่ทันจบเลย แต่เพราะถูกเร่งเธอเลยต้องรีบเดินตามหลังเขาไป
เวลาต่อมา
"ไหนล่ะคะลูกค้าของท่านประธาน ไม่เห็นมีใครมาเลยมีแต่อาหารเต็มโต๊ะ"
"ฉันยกเลิกนัดลูกค้าไปแล้ว"
"อ่าว ก็ท่านประธานให้ฉันตามออกมาพบลูกค้านี่คะ"
"ฉันแค่อยากหาเพื่อนกินข้าวด้วยเท่านั้นแหละ"
"...."
"กินซะสิเธอยังไม่ได้กินข้าวกลางวันไม่ใช่หรือไง ฉันไม่ใช่พวกคนใจร้ายที่จะสั่งให้คนของตัวเองทำแต่งานจนไม่ได้กินข้าวกินปลาหรอกนะ"
"ขอบคุณมากนะคะ แต่ถ้าจะพามากินข้าวก็บอกกันดีๆ ก็ได้นี่คะไม่เห็นต้องโกหกเลย กลัวเสียฟอร์มหรอคะท่านประธาน?"
"เสียฟอร์มอะไรของเธอทำไมฉันต้องกลัวอะไรแบบนั้นด้วยไร้สาระ!" พูดจบประธานหนุ่มก็หยิบแก้วน้ำขึ้นมากระดกดื่มจนหมดแก้ว
"...."
"ว่าแต่เธอกับพนักงานคนนั้นเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ก็บอกแล้วนี่คะว่าสมัยมัธยม"
"ฉันไม่ชอบให้พนักงานคนไหนมาทำตัวรุ่มร่ามใส่กันในเวลางานและในบริษัทของฉัน ฝากเตือนคนของเธอด้วยนะว่ารู้จักทำตามกฎที่ฉันตั้งเอาไว้ด้วย"
"ค่ะท่านประธาน"
"...."
ทั้งสองนั่งกินข้าวไปด้วยกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งกินอิ่มกันเรียบร้อยแล้ว
"ตายจริงบ่ายโมงแล้วหรอเนี่ย" ต้นหอมร้องอุทานออกมา เมื่อเธอกินข้าวอิ่มและยกนาฬิกาที่สวมอยู่บนข้อมือของเธอขึ้นมาดูเวลา ไม่คิดว่าเวลามันจะเดินไปเร็วขนาดนี้
"มากับฉันไม่ต้องกลัวหรอก"
"รีบกลับกันเถอะค่ะท่านประธาน ฉันต้องรีบไปเคลียร์งานอีกขี้เกียจทำโอทีวันนี้"
"เดี๋ยวนี้ชักเริ่มขี้เกียจแล้วนะ"
"ค่ะ ขี้เกียจทำโอทีมากๆ อยากนอนพักยาวๆ เลิกงานแล้วไม่ต้องทำอะไรอีกเลย"
"หึ!"
ตกเย็น
เพื่อนสมัยมัธยมของต้นหอมจอดรถเก๋งรออยู่ที่หน้าบริษัทเพราะเธอจะต้องเดินออกมาโบกรถแท็กซี่ตรงนี้
"ต้นหอม!"
"ยังไม่กลับอีกหรอเนี่ย"
"ก็มารอเธอนี่ไง"
"มีอะไรหรือเปล่า?"
"ก็เธอบอกว่าจะให้เบอร์โทรติดต่อกับฉันไง"
"เออใช่ ฉันลืมไปเลยอ่ะ เอาโทรศัพท์ของนายมาสิ"
"อะ...ขอไลน์ด้วยนะ"
"ได้คืบจะเอาศอก"
"ขอด้วยๆ"
"อะ เสร็จละ อย่าทักอย่าโทรมามั่วซั่วล่ะ"
"เข้าใจแล้ว ขอบคุณมากนะ ให้ฉันไปส่งไหม"
"ไม่เป็นไรนายกลับไปเถอะฉันกลับเองได้"
"งั้นก็เจอกันพรุ่งนี้เช้านะ"
"อื้ม"
- ผู้เขียน
