เขินจนหน้าแดง 59
1046 คำ
และแล้ว...
เสียงทุ้มนิ่งก็ดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบในรถ
“...จอดร้านสะดวกซื้อด้วยครับ”
อลินาหันมามองทันที แต่คีตะยังไม่หันมามองเธอ
เขาขับรถจอดอย่างแม่นยำ ที่หน้าร้านสะดวกซื้อเล็กๆ ก่อนเปิดประตูลงไป... โดยไม่พูดคำใด
ฝีเท้าของเขาหนักแน่น ตรงไปยังชั้นสินค้าด้านในอย่างชัดเจน
และสิ่งที่เขาหยิบ...
คือ ถุงยางอนามัย
คีตะเดินตรงไปยังแคชเชียร์
ใบหน้านิ่งขรึม ท่ามกลางสายตาของพนักงานร้านสะดวกซื้อสาววัยกลาง คนที่แอบเหลือบมองเป็นระยะ
เขาวางสินค้าลงบนเคาน์เตอร์
ถุงยางอนามัยขนาด 59 mm.
เงียบ...แต่พลังทำลายล้างสูงมาก
พนักงานถึงกับชะงักไปหนึ่งวินาทีเต็ม
มือที่กำลังจะหยิบสินค้าขึ้นแสกนถึงกับชะงักค้าง
แก้มเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อโดยไม่รู้ตัว
“ตายแล้วลูก...”
เธอคิดในใจพลางแอบมองชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง
“ทั้งหล่อ ทั้งตัวสูง หน้าคม แถมยัง... ขนาด 59 อีกเหรอ!?”
“แม่เจ้า... ไม่ธรรมดาแน่นอน”
คีตะเหมือนไม่รู้ ไม่เห็น หรือแค่ “ไม่แคร์”
เขาหยิบถุงยางที่จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว ยัดใส่กระเป๋าเสื้อช็อปของตัวเองอย่างเรียบเฉย
ก่อนพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินออกจากร้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทิ้งให้พนักงานสาวยืนหน้าแดงเห่ออยู่ตรงแคชเชียร์ พร้อมเสียงพึมพำเบาๆ กับตัวเอง
“โอ๊ย... 59 เลยแก! ไม่ได้เห็นของดีแบบนี้มานานแล้วนะยะ!”
เวลาต่อมา
มื่อรถจอดสนิทหน้าบ้านพักตากอากาศริมทะเล
อลินาดับเครื่องยนต์ แล้วเปิดประตูลงอย่างเงียบๆ
อลินาเดินนำเข้าไปก่อน ประตูบ้านเปิดรับลมทะเลเย็นๆ ที่พัดผ่านอย่างเบาสบาย
บรรยากาศภายในบ้านตกแต่งสไตล์มินิมอล เรียบแต่หรู
โต๊ะไม้สักตรงทางเข้ามีกรอบรูปวางเรียงราย
หนึ่งในนั้น...คือรูปของอลินาในชุดพยาบาล ท่าทางเรียบร้อย ใบหน้าอ่อนโยน ต่างจากผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้โดยสิ้นเชิง
คีตะหยุดยืนมองรูปนั้นอยู่พักหนึ่ง
ดวงตาเรียบนิ่งจ้องเธอในรูป ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เหมือนกำลังอ่านอะไรบางอย่างจากผู้หญิงสองเวอร์ชันนี้
อลินาหันกลับมามองเขา ก่อนยิ้มมุมปาก
“ตกใจล่ะสิ... ว่าฉันเคยเรียบร้อยมาก่อน”
คีตะเงยหน้ามาสบตาเธอ
“ไม่น่าตกใจหรอกครับ... คนที่เคยเชื่อในความรัก มักจะเคยเรียบร้อยทั้งนั้น”
เธอชะงักไปนิด...แต่ก็ยิ้ม
“แล้วถ้าเลิกเชื่อล่ะ?”
“ก็เปลี่ยนเป็นแบบฉันวันนี้”
คีตะไม่ตอบ อลินาเดินเข้ามาใกล้กว่าทุกครั้ง
มือเรียวของเธอเอื้อมมาจับข้อมือเขาไว้ ก่อนจะออกแรงเบาๆ …ลากเขาไปตามพื้นไม้ของห้องนั่งเล่นผ่านห้องครัว สู่ห้องนอนที่เปิดประตูรออยู่แล้ว
“คืนนี้...นายอย่าคิดเยอะนะคีตะ”
“ฉันไม่ได้ต้องการความรัก แค่ต้องการลืม...”
และเธอก็ลากเขาไปบนเตียง ทั้งแรงดึงของมือ และแรงดึงของหัวใจที่เธอพยายามไม่ฟัง
ประตูห้องปิดลงเบาๆ ตามหลังร่างของทั้งสองคน
อลินาดึงชายเสื้อของคีตะอย่างไม่รีรอ เธอผลักเขานั่งลงบนขอบเตียง ก่อนจะตามขึ้นไปคร่อมบนตัก
ริมฝีปากอิ่มโน้มลงมาจูบเขาก่อน แต่เพียงไม่กี่วินาที เธอก็เริ่มรู้สึกได้ว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่เพราะความต้องการ แต่เพราะ...เขาไม่ได้จูบกลับทันที
คีตะเพียงจ้องเธอด้วยสายตานิ่งลึก ราวกับอ่านเธอทะลุ
มือของเขาเลื่อนมาประคองใบหน้าเธอ
“แน่ใจเหรอ... ว่าพี่ต้องการแค่ลืม?”
อลินาชะงัก...
ร่างที่ดูมั่นใจเมื่อครู่พลันสั่นนิดๆ อย่างไม่ตั้งใจ
ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย แต่ไม่มีเสียงใดหลุดออกมา
“พี่ประหม่า...”
เขาพูดเบาๆ ใกล้ข้างหูเธอ เสียงทุ้มต่ำที่เหมือนกล่อมประสาทมากกว่าปลุกเร้า
และก่อนที่เธอจะทันได้แก้ตัว ริมฝีปากของเขาก็แนบลงบนลำคอของเธอ อย่างแนบแน่นและแน่นอน
เสื้อผ้าค่อยๆ ร่วงลงจากร่างทั้งสอง
ในแสงไฟสลัว ร่างของอลินาเมื่อไม่มีสิ่งใดปกปิด
กลับยิ่งงดงามกว่าที่คีตะจินตนาการไว้
ไม่ใช่แค่รูปร่าง แต่เป็นเส้นเว้าโค้งที่ผสมระหว่าง “หญิงสาวผู้บอบบาง” กับ “ผู้หญิงที่พยายามเข้มแข็ง”
“พี่สวย...”
เขาพึมพำเบาๆ ราวกับพูดกับตัวเอง
แต่อลินาได้ยิน และหัวใจเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง
ครั้งนี้...ไม่ใช่เพราะความเขิน แต่เพราะคำว่าสวยจากปากเขา
มัน “ไม่ใช่คำหลอกล่อ”
มัน...มีความรู้สึกจริงอยู่ในนั้น
เสียงสั่นของอลินาเอ่ยถาม น้ำเสียงของเธอประหม่าจนเขาจับได้
"เคยนอนกับใครมาก่อนมั้ย?
คีตะยิ้มมุมปากอย่าจงใจ
"มันสำคัญด้วยเหรอครับในเมื่อตอนนี้พี่ต้องการผม"
อลินาเม้มปากแน่นตอนแรกมั้นใจ แต่ตอนนี้ถอดใจอย่างบอกไม่ถูก
เสียงทุ้มแหบสั่นเบาๆ กระซิบข้างหู
"เปลี่ยนใจตอนนี้ไม่ทันแล้วครับ!
มือหนาเอื้อมไปหยิบถุงยางมาสวมทันที ถึงแม้มือเขาจะสั่นเบาๆ จากการสัมผัสมันครั้งแรกแต่ถ้าปล่อย คนตรงหน้าไปคงเสียดายแย่
สวบ ! อ๊าย! ฮึ... เบา! เสียงของอลินาร้องออกมาด้วยความเจ็บแสบ
คีตะชะงักก่อนหยุดดันแก่นร้อนลำนั้น เขาก้มกระซิบข้างหูเธอ
"พี่ไหวมั้ย ให้มันสมกับความแซบของพี่หน่อย?
อลินาเธอรู้สึกหัวใจกระตุกทันที เธอเผลอกัดไหล่เขาแรงจนเป็นรอยฟัน และแล้ว กึด! เส้นบางๆ ขาดสะบั้น
อาาา"
เสียงครางเบาจากในลำคอ ขอคีตะ ลอดออกมา เอวสอบขยับช้าๆ ซวบ! ซวบ!
ริมฝีปากหน้าบดขยี่ริมฝีปากบางเบา อย่างคนเพิ่งเป็นงานแต่กลิ่นกาย และหุ่นที่สูงใหญ่ผิวขาวของเขา มันทำให้ร่างบางตรงหน้าแทบละลาย
"อ๊าาา ซี๊ด"
เขาเอ่ยถามเบาๆ พ้นลมหายใจร้อนและหอบถี่
"พี่หายเจ็บแล้วใช่ไหม"
เธอเพียงพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่ร่างหนาตรงหน้าจะ เร่งจังหวะแรงไม่ยั้ง
ตับ! ตับ! ตับ! ซู่บวบ ซู่บวบ! ซ่า ซ่า! อาร์ อ๊าาาา"
- ผู้เขียน
