ปัญหาคือ…
อลินา ยังนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แม้จะไม่ได้มีอะไร แต่ทั้งสองก็นอนในสภาพที่…ชวนเข้าใจผิดสุดๆ
เสียงเปิดประตูดังขึ้น แม่มาริกาโผล่หน้าเข้ามา ยิ้มอ่อนๆ พร้อมเสียงอบอุ่นที่แสนคุ้นเคย
“แม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้วนะลูก พรุ่งนี้เก้าโมงเป็นเวลานัดผ่าตัดของสานฝัน คีย์ค่อยไปพรุ่งนี้ก็ได้ลูก วันนี้มีอะไรจะทำ ก็ไปจัดการให้เสร็จเถอะ…นะลูก”
คีตะในตอนนี้ ขนลุกไปทั้งตัว ริมฝีปากของอลินาแนบกับแผ่นหลังเขาพอดีเป๊ะ เขาไม่กล้าหายใจแรง ส่วนเธอก็เช่นกัน… ตกใจจนแทบไม่กล้าขยับ
กลิ่นกายผู้ชายตรงหน้านี่มัน… เย้ายวนชะมัด…
อลินาคิดในใจ ขณะที่พยายามหลับตาแน่น กลั้นลมหายใจไว้ในอก
แม่มาริกายืนมองลูกชายที่ห่มผ้าหนาเตอะจนถึงคอ
เอียงคอเล็กน้อยก่อนจะถามด้วยเสียงห่วงใย
“หนาวเหรอลูก? ห่มผ้าซะมิดเลย ไหนสิแม่ขอจับดูหน้าผากหน่อย…”
คีตะรีบยกมือปัดเบาๆ เสียงตอบรีบเร่งจนดูผิดปกตินิดๆ
“มะ…ไม่เป็นไรครับแม่ ผมแค่ถอดเสื้อ
