ความรักที่มันมีไม่มากพอเลยทำให้ทุกอย่างจบลง อินทัชก็ใจแข็งไม่ยอมหันหลังกลับมาอีกเลย พลอยรุ้งเสียใจเป็นอย่างมากที่ทำแบบนั้น เขาคือคนที่เธอรักมาก แต่เธอก็เหงาเหลือเกิน เหงาจนไม่สามารถอยู่เพื่อรอเศษเสี้ยวเวลาจากเขาไปได้ทั้งชีวิต เพราะฉะนั้นการเลือกเดินออกมา เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอ
พลอยรุ้งเสียใจอยู่หลายเดือน ก่อนที่จะมีใครบางคนเข้าในชีวิตเธอ คนที่เธอคิดว่าเขาคือแสงสว่างข้างในอุโมงค์ คนนั้นคือคีตะ หนุ่มนักดนตรีที่เผอิญเจอกันในวันที่หญิงสาวไปเที่ยวผับ เขาเข้ามาหาเธอในตอนที่เธอกำลังนั่งร้องไห้เมื่อได้ยินเพลงที่ทำให้นึกถึงอินทัช เธอร้องไห้ไม่หยุด ทำให้คีตะเดินเข้ามาหาเธอด้วยความสนใจ
“เป็นอะไรครับ ไหนเล่ามาซิ” ความอ่อนโยนจากคนไม่รู้จักทำให้พลอยรุ้งต้องรีบเช็ดน้ำตา เธอไม่ควรมาร้องไห้อยู่ตรงหน้าคนที่ไม่รู้จักเช่นนี้
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ” คนที่ปาดน้ำตากำลังพยายามสุดฤทธิ์ที่จะให
