หลายวันต่อมา
รถหรูสีดำเงาวับแล่นเข้ามาจอดกลางมหาวิทยาลัย โดยไม่รู้เลยว่าคนที่เขาตั้งใจมาหานั้นยังอยู่ในรั้วมหาลัยหรือไม่
วายุกวาดสายตามองไปรอบๆไปตามตึกต่างๆ พร้อมทั้งถนนทางเดินและโต๊ะนั่งบรเวณรอบๆ
“เราจะเจอเธอไหมครับเฮียเบอร์โทรก็ไม่มี แถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอยังอยู่ที่นี่หรือเปล่า”
บาสเอ่ยด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง การตามหานักศึกษาในมหาลัยโดยไม่มีช่องทางติดต่อมันไม่ง่ายเลย
“คราวหน้าก็ขอเบอร์ไว้สิ ถ้าคิดว่ามันยากขนาดนั้น”
เสียงเกรี้ยวกราดของวายุดังขึ้น ใบหน้าคมคายที่นั่งนิ่งอยู่เบาะหลังเต็มไปด้วยอำนาจ
“ที่จริงคุณคารุน่าจะมีนะครับ เพราะตอนสมัครงานก็ต้องมีเบอร์โทรและที่อยู่ไว้แล้วครับ”
บาสเอ่ยตอบเสียงเรียบ มองผู้เป็นนายถ่านกระจกมองหลัง เห็นว่าผู้เป็นนายยังคงนั่งนิ่ง มองไปนอกรถอย่างเงียบๆ
“เออ ชั่งมันเจอก็เจอไม่เจอก็ไม่เจอ ฉันไม่ได้ต้องการเจอเธอขนาดนั้น”
วายุพูดเสียงเรียบแต่ความดุร้ายยัง
