“เฮีย”
ลิลินเอ่ยเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงลมหายใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองและแทบช็อก เมื่อเห็นระยะห่างตัวเธอกับเขาเหลือเพียงฝ่ามือเดียวเท่านั้น
“ลุกขึ้น”
วายุเอ่ยออกมาเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยคำสั่งที่ไม่มีน้ำเสียงอ่อนโยนใดๆ
“คุณวายุ”
วีระเอ่ยด้วยความงุนงง พยายามทำความเข้าใจว่าทำไมวายุถึงเข้ามาที่นี่ พร้อมความสงสัยที่เริ่มก่อตัวมากขึ้น
“เฮียมาทำไมคะ”
ลิลินถามเสียงสั่นเทาสายตาจ้องมองวายุนิ่ง แม้ใจจะเต้นแรงและกลัวว่าเพื่อนๆจะจับได้ถึงความสัมพันธ์บางอย่าง ที่เธอพยายามปกปิด แต่กลับพบว่าวายุไม่สนใจเขายังต้องมองเธอนิ่ง
“ก็มารับเธอไง”
วายุเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตาเย็นเฉียบไม่สนใจสายตาของใครรอบตัว และไม่สนใจเลยว่าลิลินจะคิดยังไง
“ฮะ…เฮียจะบ้าหรอคะ”
ลิลินตอบเสียงดัง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เธออึดอัดกับการที่เขาโผล่มาแบบนี้ ทั้งๆที่เธอพูดชัดเจนแล้วว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอควรจบและไม่เกี่ยวข้อง
