2 ปล่อยกู
1546 คำ
“ลิลิน”
เสียงเข้มของคารุดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมก้าวเท้าเดินตรงมาที่เธอ
“คะ พี่คารุ”
ลิลินหันไปมองพร้อมใจเต้นแรง เธอกลัวสิ่งที่กำลังคิดอยู่จะกลายเป็นจริง กลัวถูกเลือกให้ไปห้อง VIP ตามที่เมยได้พูดไว้เมื่อซักครู่
“ช่วยเอาอาหารขึ้นไปเสิร์ฟที่ห้องรับรองหน่อยสิ”
“ห้องรับรองเหรอคะ”
ลิลินทวนคำน้ำเสียงแผ่วเบา
คารุพยักหน้าพร้อมยิ้มให้เธอด้วย
“ใช่ ห้องที่ไว้สำหรับพวกผู้ติดตาม แขกที่มาด้วยแต่ไม่ได้เข้าประชุมกับผู้ใหญ่เขาน่ะ เหมือนจะมีอยู่หนึ่งคนนี่แหละ ยังไงพี่ฝากเราเอาอาหารขึ้นไปเสิร์ฟให้หน่อยสิ”
หัวใจของลิลินโล่งไปครึ่งหนึ่ง แต่ก็ยังมีเงาความกังวลเกาะกุมอยู่
"เอ่อ..."
เธอกำลังจะอ้าปากปฏิเสธ ทว่าคารุก็พูดแทรกขึ้นทันที
“น่านะแป๊บเดียวเอง พี่ไม่รู้จะวานใครแล้ว คนอื่นพี่เกณฑ์ให้ไปช่วยในห้อง VIP หมดแล้ว”
“งั้นก็ได้ค่ะ”
สุดท้ายลิลินก็ทำได้แค่ตอบรับ
เธอเดินไปหยิบถาดอาหารที่จัดเตรียมไว้ รู้สึกได้ถึงเหงื่อเม็ดเล็กๆซึมขึ้นมาที่ฝ่ามือ ขณะก้าวขึ้นบันไดทีละขั้นไปยังห้องรับรอง ความรู้สึกเหมือนกำลังพาตัวเองเข้าใกล้กับอดีต ที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ลิลินจะค่อยๆผลักบานประตูเปิดออก มือหนึ่งประคองถาดอาหารเอาไว้แน่น ราวกับกำลังยึดเหนี่ยวสติของตัวเอง
“พ่อแค่จัดการให้เรียบร้อยแล้วพาเข้ามาในห้องข้างๆนี้ก็พอค่ะ ที่เหลือหนูจัดการเอง ไม่ต้องห่วงนะคะหนูไม่พลาดแน่นอน ยังไงวันนี้เขาก็ต้องเป็นของหนูค่ะ”
เสียงหวานใสที่ลอดออกมาในขณะที่คุยโทรศัพท์ ทำให้เลือดในกายลิลินเย็นเฉียบลงทันที เสียงนั้นคือเสียงของอ๊ะอาย เรื่องราวในอดีตหวนกลับมาในวินาทีนั้น วันที่เธอและแม่ถูกไล่ออกจากบ้าน ด้วยถ้อยคำเสียดแทงของเด็กผู้หญิงที่พ่อเรียกว่าลูก คนใหม่
ใช่อ๊ะอายคือลูกสาวคนใหม่ของพ่อเธอ และมีพี่ชายอีกคนคือวีระ เพื่อนต่างคณะที่ตามจีบลิลินมาหลายปี และปัจจุบันนี้วีระก็ยังคงตามจีบเธอไม่เลิก ทั้งที่รู้ว่าเธอเกลียดพวกคนในครอบครัวนี้มาก แต่วีระก็ไม่เคยลดละความพยายามเลย
“เอ่อ แค่นี้ก่อนนะคะพ่อมีคนมาค่ะ”
อ๊ะอายรีบกดวางสาย ก่อนจะหันขวับมาทางประตู
“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ”
ลิลินบังคับน้ำเสียงให้หนักแน่นกว่าปกติ พยายามอย่างเต็มที่ไม่ให้อีกฝ่ายจับได้ว่าคือเธอ
“ยกมาตรงนี้สิ”
อ๊ะอายหรี่ตาลง น้ำเสียงหงุดหงิดชัดเจน ราวกับไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะสนทนาเรื่องสำคัญ
ลิลินก้มหน้าลงเล็กน้อย ก้าวช้าๆไปที่โต๊ะเหมือนเป็นเพียงพนักงานคนหนึ่ง แต่หัวใจกลับเต้นแรงรัว กลัวว่าอ๊ะอายจะจับได้ว่าเป็นเธอ ถาดอาหารในมือถูกวางลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา โดยที่เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าสบตาคนบนโซฟาเลยสักครั้ง เธอเลือกที่จะเงียบและก้าวถอยหลังอย่างสุภาพที่สุด เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา
“เดี๋ยวสิ”
เสียงหวานที่เต็มไปด้วยอำนาจดังขึ้นเรียบเฉียบ
“คะ…”
ลิลินขานรับเสียงเบาราวกับลมหายใจแผ่วๆ
“ทำไมฉันรู้สึกคุ้นหน้าจังเลย ไหนลองเงยหน้าขึ้นมาสิ”
คำสั่งนั้นเหมือนโซ่ตรวนบีบคอ ลิลินจำใจเงยหน้าช้าๆดวงตาคู่สวยแข็งกร้าว แต่ริมฝีปากกลับเม้มแน่นราวกับกำลังข่มกลั้นความเจ็บปวด
ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าชัดๆ อ๊ะอายก็หัวเราะหึในลำคอ ดวงตาเปล่งประกายเย้ยหยันอย่างพึงพอใจ
“หึ!! ที่แท้ก็เธอนี่เองลิลิน”
ริมฝีปากอวบเอิบคลี่ยิ้มเหยียดอย่างจงใจ ก่อนเอ่ยถ้อยคำที่เหมือนมีดกรีดลึกลงกลางหัวใจของอีกฝ่าย
“กลายมาเป็นเด็กเสิร์ฟไปแล้วหรอหึ! น่าสมเพชยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ตกอับขนาดนี้เชียวหรือ ถึงต้องดิ้นรนมาทำงานที่นี่เพื่อหาเศษเงินประทังชีวิต”
คำพูดแต่ละคำเหมือนพิษร้ายที่หยดลงกลางอก ลิลินกัดฟันแน่นเธอไม่ตอบโต้สักคำ เพราะรู้ดีว่าการโต้กลับจะยิ่งทำให้อีกฝ่ายสะใจมากขึ้นไปอีก
"น่าอายชะมัด คุณหนูตกอับเป็นแบบนี้นี่เอง หึหึ!!"
คำพูดนั้นทำให้ลิลินหมดความอดทนที่จะเงียบต่อ เพราะบางทีความเงียบก็ไม่ได้ทำให้คนอย่างอ๊ะอายพึงพอใจได้
“อย่างน้อยๆ ฉันก็ไม่ได้แย่งพ่อของใครก็แล้วกัน เพราะฉะนั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องอายใคร เธอต่างหากที่ควรอาย น่าอายที่มาเรียกพ่อคนอื่นว่าเป็นพ่อตัวเอง"
ลิลินเงยหน้าตอบกลับทันที น้ำเสียงแข็งกร้าวแววตาเอาเรื่อง
อ๊ะอายยกยิ้มเยาะทันควัน
“หึ…จริงหรอแต่เท่าที่ฉันเห็นนะ พ่อเขาอยากเป็นพ่อของฉันมากกว่าจะเป็นพ่อของเธอซะอีกนะลิลิน ฉันไม่ได้บังคับเขาสักหน่อยด้วยซ้ำ คำว่าพ่อเขาก็เป็นคนให้ฉันเรียกเอง”
“หึ! เธอมันพวกหน้าไม่อาย”
ลิลินตอกกลับ เสียงสั่นด้วยความโกรธที่พยายามกลั้น
อ๊ะอายเอนตัวพิงพนักโซฟาอย่างเหนือกว่า สายตามองต่ำอย่างจงใจ
“ถ้าอยากทำงานที่นี่ต่อ ฉันแนะนำว่าเธอหุบปากแล้วหัดสำนึกซะบ้างดีกว่านะ เพราะแค่ทุกวันนี้เธอก็แทบไม่มีจะกินอยู่แล้ว อย่าคิดว่าตัวเองเป็นลูกผู้ดีเหมือนแต่ก่อนเลย ดูตัวเองสิลิลิน ตอนนี้เธอไม่ต่างอะไรจากคนใช้ของฉันด้วยซ้ำ ขนาดข้าวยังต้องยกมาเสิร์ฟถึงมือฉันแบบนี้”
เพียงชั่วพริบตา ลิลินหัวเราะเย็นในลำคอ ดวงตาแข็งกร้าววาววับยังไม่ยอมแพ้
“อย่าลืมตัวไปหน่อยเลยอ๊ะอาย แม่ของเธอก็แค่คนรับใช้ในบ้านฉันมาก่อน เธอก็เคยยกกับข้าวมาให้ฉันกินเหมือนกันนั่นแหละ! แต่เพราะไต่เต้าขึ้นมาเป็นเมียน้อยของพ่อฉัน ถึงได้กลายมาเป็นคุณนายในวันนี้ เธอกับแม่คิดว่าตัวเองจะสุขสบายตลอดไปงั้นหรอ จำไว้เถอะพวกที่ทำให้แม่ของฉันต้องเจ็บปวด ยังไงก็ต้องเจ็บยิ่งกว่า!”
คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่ากลางใจ บรรยากาศในห้องรับรองราวกับหยุดนิ่งทันที เหลือเพียงไฟแห่งความเกลียดชังที่กำลังปะทุขึ้นอย่างไม่อาจดับได้ สายตาของเด็กสาวทั้งคู่จ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ปากดีแบบนี้ อยากตกงานสินะ ฉันจะบอกให้คุณวายุไล่เธอออก แล้วคอยดูสิว่าถ้าเธอไม่มีงานทำอีก จะยังกล้าปากดีใส่ฉันอยู่รึเปล่า”
อ๊ะอายเชิดหน้าเอ่ยเสียงเกรี้ยวกราด เจ็บใจที่ถูกลิลินเอ่ยคำพูดแทงใจจนเจ็บร้าว
“เชิญ”
ลิลินตัดบทสั้นๆน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนก้าวเท้าออกจากห้องโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง แต่ทันทีที่เธอก้าวขาออกมาจากห้องนั้น เธอก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้น
“ปล่อยกู! อื้อ…กูเดินเองได้! อย่ามายุ่ง"
เสียงทุ้มที่ลิลินคุ้นเคยดังลอดมาจากทางบันได เสียงนั้นเต็มไปด้วยความหงุดหงิดปนแปลกประหลาด จนเธอหยุดชะงัก ก่อนหันขวับไปตามเสียงนั้นด้วยหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
เธอเห็นผู้ชายสองคนที่เป็นลูกน้องของเกรียงศักดิ์ผู้เป็นพ่อของเธอ กำลังพยุงร่างสูงใหญ่ของวายุ ให้เดินขึ้นบันไดท่าทางเหมือนถูกบังคับ มากกว่าพามาอย่างสมัครใจ
“นั่นมัน ลูกน้องของพ่อนี่”
ลิลินพึมพำเบาๆ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อความสงสัยถาโถมเข้ามา
วายุดูไม่เหมือนปกติเลยสักนิด ใบหน้าคมที่เคยนิ่งขรึมกลับแดงก่ำ ร่างกายเต็มไปด้วยอาการกระวนกระวาย เขาแกะเน็คไทออกด้วยมือสั่นๆ ก่อนจะถอดเสื้อสูทสีดำทิ้งราวกับหายใจไม่ออก คิ้วหนาขมวดมุ่นอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันร้อน… อื้อ…”
วายุพึมพำเสียงต่ำ แววตาเลื่อนลอยเหมือนสติไม่ครบถ้วน
ลิลินมองภาพตรงหน้าใจเธอเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม นี่มันไม่ใช่อาการเมาธรรมดาแน่ เพราะเดิมทีวายุเป็นคนที่เมายากมาก เป็นไปไม่ได้แน่นอนที่เขาจะเมาจนไม่รู้เรื่องขนาดนี้
“พี่บาสหายไปไหน ทำไมไม่ได้อยู่กับเฮีย”
เธอพึมพำพร้อมคิดถึงลูกน้องคนสนิทของวายุ ที่ปกติไม่เคยปล่อยให้เจ้านายต้องอยู่ในสภาพแบบนี้
ลูกน้องของเกรียงศักดิ์หันมาพูดกับบรรดาพนักงานที่ยืนมอง
“เดี๋ยวพวกผมพาคุณวายุไปห้องเองครับ สงสัยคุณวายุจะเมามากไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมสองคนดูแลเอง”
แต่สายตาลิลินกลับเห็นชัด เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่แค่เมา ในสมองเอาแต่คิดหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฮียกันแน่
- ผู้เขียน
