EPISODE 01 จากเด็กเสิร์ฟสู่เด็กเอ็นบนเตียง
793 คำ
EPISODE 01
จากเด็กเสิร์ฟสู่เด็กเอ็นบนเตียง
พรึ่บ!
“อ๊ะ!” พริบพราวร้องอุทานออกมาเมื่อจู่ๆ ก็มีคนมากระชากแขนเธอไปจนมือที่กุมประสานกับปลายดาวเพื่อนสนิทหลุดออก
“พราว!!”
เธอมองตามเจ้าของมือหนาที่จับกุมข้อมือเธอสลับกับปลายดาวที่ถูกผู้ชายอีกคนจับแยกไปคนละทางด้วยโดยที่เธอยังคงตกใจกับสถานการณ์จนพูดอะไรไม่ออกในวินาทีนั้น มีเพียงปลายดาวที่ส่งเสียงเรียกก่อนจะหายลับตาไป ทำให้เธอต้องหันกลับมาสนใจคนที่พยายามออกแรงดึงมือฉุดกระชากเธอไปแทน
“คะ…คุณหมอจะพาพราวไปไหนคะ” สรรพนามที่ถูกหญิงสาวเอ่ยเรียกทำให้วาเลนหยุดชะงักหันมาปลายตามองด้วยสายตามีคำถาม
“เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม
“คะ..คุณหมอ” คนตัวเล็กก้มหน้าหลบสายตาตอบด้วยความรู้สึกประหม่า
ดวงตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมองคนตัวเล็กไม่ละสายตา ก่อนจะพาเธอกลับมายังเพ้นท์เฮ้าส์หรูของตัวเอง โดยระหว่างทางมีเพียงพริบพราวที่พยายามถามเขามาตลอดว่าจะพาเธอไปที่ไหน แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับกลับมาตลอดทาง
พริบพราวหันไปมองบานประตูลิฟต์ที่เชื่อมตรงถึงเพ้นท์เฮ้าส์ที่ปิดลงด้วยหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ มือของเธอได้รับอิสระคืนมา ทำให้เธอพยายามเว้นระยะห่างจากเขาพอสมควร
“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นหมอ?” วาเลนหันกลับมาสานต่อประเด็นที่คาใจก่อนหน้านี้ ขณะที่ตัวเองเดินไปหยิบเหล้าราคาแพงมารินใส่แก้วจิบดื่มรอฟังคำตอบจากหญิงสาวอย่างใจเย็น
“พราวเคยเจอคุณหมอที่โรงพยาบาลค่ะ” เพราะสามารถต้านทานสายตาเย็นยะเยือกของอีกฝ่ายที่มองมาได้ พริบพราวจึงก้มหน้าตอบคำถามเขาเหมือนเคย
“เธอชื่ออะไร”
“พริบพราวค่ะ”
“ทำไมฉันไม่คุ้นชื่อเธอเธอเป็นคนไข้ของฉันเหรอ?”
“เปล่าค่ะ…แต่คุณหมอให้ชีวิตใหม่กับพราวต่างหากละคะ” เป็นครั้งแรกที่พริบพราวยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาคมคู่สวย นัยน์ตาของเธอดูอ่อนไหวทุกครั้งที่ได้สบตากับเขา
น้ำเสียงอ่อนหวานรับกับดวงตาเป็นประกายราวกับมีดวงดาวนับพันทำให้วาเลนพยายามนึกให้ออกว่าเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน แต่ก็จำไม่ได้
ในขณะที่วาเลนนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกพริบพราวกลับจดจำเรื่องราวทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาได้อย่างชัดเจนนั้นก็เพราะเธอเป็นฝ่ายที่แอบมองเขาในทุกครั้งที่มีโอกาส
…เธอมอบความรู้สึกของเธอให้กับเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน
“เธอจะมองฉันยังไงฉันไม่สนใจหรอกนะ แต่คืนนี้เธอต้องมาทำหน้าที่ของเธอให้เสร็จ” วาเลนตอบแบบขอไปทีหลังจากพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
“หน้าที่อะไรคะ”
“ฉันจ้างเธอมาเป็นเด็กเอ็นคิดว่าต้องทำอะไรล่ะ”
คำตอบของชายหนุ่มทำเอาคนตัวเล็กประหม่าจนทำตัวไม่ถูก ดวงตากลมโตหลุบมองต่ำหลบสายตาอีกครั้ง
“พราวว่าคุณคงเข้าใจผิด พราวไม่ได้มาทำอะไรแบบนั้น พราวแค่มาทำงานพิเศษเฉยๆ ค่ะ”
“ก็นี่ไงงานพิเศษของเธออ้าขาให้ฉันกระแทก?” คำตอบแสนหยาบคายของชายหนุ่มทำเอาคนตัวเล็กแอบขบเม้มริมฝีปากเบาๆ
“พราว…”
“ถ้าเธออยากอัพค่าตัวก็ลองเสนอมาสิว่าจะเอาเท่าไหร่ เพื่อฉันจะเก็บไปพิจารณาว่าคุ้มค่าให้จ่ายรึเปล่า?”
“คุณหมอ…”
“ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในสถานะคนไข้ของฉัน แต่เธออยู่ในสถานะเด็กเอ็นที่ฉันยอมจ่ายตังมาเพื่อให้เธออ้าขาให้ฉัน”
“พราวจะกลับบ้านแล้ว” คนตัวเล็กบอก ขาเรียวเตรียมก้าวเดินตรงไปยังประตูลิฟต์ ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายตามมาโอบเอวเธอเอาไว้
ใบหน้าคมคายโน้มลงมาสูดกลิ่นหอมของสาวน้อยวัยแรกแย้มด้วยความพึงพอใจ
“เธอคิดว่าเธอจะออกไปจากที่นี่ได้โดยที่ฉันไม่ยินยอมได้เหรอ?”
“คะ…คุณหมออย่าทำแบบนี้เลยค่ะ พราวกลัวเราจะมองหน้ากันไม่ติด” พริบพราวพยายามเจรจาต่อรองด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้านเมื่อฝ่ามือหนาลูบไล้หนาท้องแบนราบจนเธอรู้สึกมวนท้องอีกทั้งยังมีของแข็งบางอย่างดุนหลังเธออยู่จนไม่กล้าขยับตัวไปไหน
“งั้นก็ไม่ต้องมอง”
----------------------
คุณหมอ!!!!🤣
- ผู้เขียน
