EPISODE 02 ข้อเสนอ
967 คำ
EPISODE 02
ข้อเสนอ
พริบพราวถูกอุ้มฟาดบ่ากลับมาโยนลงบนที่นอนหนานุ่ม พร้อมกับเนคไทที่วาเลนเดินไปหยิบมาปิดตาให้กับหญิงสาว เพื่อแก้ข้อโต้แย้งของเธอ
“พราวไม่ได้หมายถึงแบบนี้นะคะ…” คนตัวเล็กตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เมื่อการมองเห็นถูกบดบังด้วยเนคไทแบรนด์เนมราคาแพง
“ฉันก็ไม่ได้ล้อเล่นเหมือนกันที่บอกว่าฉันซื้อตัวเธอมาจากแม่เล้า”
“พราวไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นคงจะมีเรื่องให้เข้าใจผิดกันแน่ๆ พราวกับเพื่อนตั้งมาเป็นแค่เด็กไม่ได้มาเป็นเด็กเอ็นบนเตียงแบบที่คุณหมอเข้าใจ”
“งั้นเธอทำความเข้าใจใหม่ซะนะว่าหน้าที่ของเธอไม่ใช่เด็กเสิร์ฟ” พูดจบร่างสูงก็ตามมาคร่อมทับร่างบางเอาไว้ สัมผัสจากเนื้อกายที่กระทบแนบชิดกันทำเอาคนตัวเล็กยิ่งรู้สึกประหม่าจนรีบดึงผ้าปิดตาออก
“คะ…คุณหมอ” ระยะใบหน้าคมคายที่อยู่ห่างจากปลายจมูกเธอไม่เพียงกี่เซน ใกล้ชนิดที่ว่าเธอสามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดลงมามาบนปลายจมูกเชิดรั้น
ระยะใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจทำให้พริบพราวที่เปิดผ้าปิดตามาเจอถึงกับพูดอะไรไม่ออก ใบหน้าของคนที่เธอเคยแอบมองมาตลอดมาวันนี้กลับเป็นครั้งแรกที่เธอได้มองเห็นชัดๆ เต็มตา และเขาเองก็กำลังมองมาที่เธอแบบที่ไม่เคยมองมาก่อน
เขาจะจดจำเธอได้บ้างรึยังนะ…
หญิงสาวได้แต่คิดในใจเพียงลำพังไม่กล้าเอื่อยเอ่ยออกมา เพราะเธอรู้ว่าต่อให้เอื้อมมือไปจนสุดแขนก็คงเอื้อมไปไม่ถึงดวงดาวอย่างเขา
ระหว่างที่กำลังหลงใหลกับใบหน้าคมคายตามฉบับลูกครึ่งของอีกฝ่ายอยู่นั้นซิปด้านหลังชุดเดรสตัวสั้นก็ถูกรูดลงโดยที่เธอไม่รู้ตัว
ไอเย็นที่สัมผัสกระทบลงมาบนเนินอกขาวเนียนที่ตอนนี้ไร้ซึ่งสิ่งใดปกปิดเพราะเกาะอกที่สวมใส่ร่วงลงไปกองอยู่บนเอวคอดบางเป็นที่เรียบรอยร้อย
“อ๊ะ!!” คนตัวเล็กร้องอุทานออกมาพร้อมกับพยายามใช้มือปกปิดจุดสงวนของร่างกายเอาไว้
“ยอมให้ฉันถอดเองไม่ใช่เหรอตอนนี้จะมาอายอะไร เธอนี่ทำตัวย้อนแย้งตลอดเลยนะ” วาเลนแค่นหัวเราะสมเพช
“อย่ามองนะคะ!” คนตัวเล็กโวยวายพร้อมกับพยายามสวมใส่ชุดที่ถูกถอดออกกลับคืน แต่ก็ถูกอีกฝ่ายกระชากมือเรียวเล็กทั้งสองข้างออก ก่อนจะรวบตึงไปไว้เหนือศีรษะ
หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำเมื่อดวงตาคมจ้องมองสำรวจเรือนร่างเธอด้วยสายตาหยาบคายจนเธอกระดากอายไม่กล้าสู้หน้า
“ไม่มองเธอแล้วจะให้ฉันมองอะไร ฉันก็ต้องเช็กคุณภาพสินค้าด้วยตาเปล่าก่อนสิ ค่อยลงมือใช้งาน” วาเลนตอบหน้าตายไม่ได้สนใจท่าทีตื่นกลัวของคนตัวเล็กเลยแม้แต่น้อย
“คุณหมอกำลังทำพราวกลัวนะคะ” อีกร่างของคุณหมอใจดีมาดเท่เวลาทำงานที่เธอเคยเห็นมาก่อนหน้านี้ ทำเอาคนตัวเล็กถึงกลับตั้งคำถามในใจว่าใช่คนเดียวกันหรือไม่กับคนที่เธอรู้สึกดีด้วย
“ทำใจให้สบายๆ เพราะยังไงคืนนี้ฉันก็ไม่ยอมขาดทุนหรอกนะ”
“งั้นถ้าคืนนี้พราวต้องเสียตัวให้คุณหมอก็คงไม่ใช่เพราะเงิน แต่เป็นเพราะพราวแค่อยากตอบแทนคุณหมอก็เท่านั้น” เพราะจิตใจที่อ่อนไหวทำให้พริบพราวกำลังถูกสถานการณ์หลอกล้อให้หลงผิด
“อยากอ้าขาขึ้นเตียงเพื่อตอบแทนฉันว่างั้น?”
“พราว…”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอไปซาบซึ้งใจอะไรฉันนักหนา แต่เธอรู้ไหมว่าฉันต้องขึ้นเตียงกับผู้หญิงกี่ร้อยกี่พันคน ถ้ามีคนอยากตอบแทนฉันแบบที่เธอทำ”
คำตอบจี้ใจดำของชายหนุ่มทำให้พริบพราวที่อารมณ์อ่อนไหวน้ำตารื้นออกมา
เพราะเขาคือคนที่เธอรู้สึกดีด้วย เพราะเขาคือคนที่เธอแอบรักมาตลอด เธอถึงได้เผลอพูดออกไปแบบนั้น
“ไม่ต้องคิดว่าทำเพื่อตอบแทนอะไรทั้งนั้นเรื่องระหว่างเรามันคือธุรกิจจำเอาไว้” พูดจบใบหน้าคมคายก็โน้มลงมาช่วงชิงลมหายใจคนใต้ร่างกะทันหัน
“อื้อ!” ยิ่งพยายามขัดขืนแรงบดขยี้ก็ยิ่งรุนแรงมาขึ้นจนริมฝีปากบางบวมช้ำเพราะแรงดูดดุนของอีกฝ่ายที่ตะโบมจูบลงมาอย่างไร้ซึ่งความปราณี
หน้าอกอวบอิ่มถูกบีบเคล้นจนแดงเป็นรอยมือ ปลายถันถูกขยี้ขนแข็งชันเป็นไตรับสัมผัส กลิ่นหอมของสาวน้อยวัยแรกแย้มทำให้อารมณ์กระสันของชายหนุ่มเดือดดาลขึ้นไม่มีทีท่าว่าจะลดละหากไม่ได้ระบายมันออกมา
“อึก! คุณหมอพราวเจ็บ!” คนตัวเล็กร้องบอกเสียงสั่นเมื่อวาเลนเปลี่ยนเป้าหมายจากริมฝีปากอ่อนนุ่มมาตะโบมดูดดุนปลายถันสีชมพูระเรื่อแทน
ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย มีเพียงการกระทำหิวกระหายของอีกฝ่ายที่ระบายลงมาบนเรือนร่างของเธอจนตอนนี้แทบจะเป็นรอยช้ำไปทุกสัดส่วน
“คุณหมอ! พะ…พอได้แล้วพราวเจ็บ” ยิ่งน้ำเสียงหวานเอื้อนเอ่ยชื่อของเขามากเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกกระตุ้นมากขึ้นเท่านั้น ยากที่จะดับความกระหายนี่ลงได้ ยิ่งได้ชิมยิ่งติดใจจนไม่อยากปล่อยไปให้เสียโอกาส
--------------------
พ่อหนุ่มนักเน้ด กับแม่สาวคลั่งรัก🥹😂
- ผู้เขียน
