ตอนที่2. ปากแซ่บ! [ใส่ผ้าอนามัย]
1242 คำ
"ทำหน้าอย่างกับเห็นผี"
"พี่กลับมาจากเมืองนอกตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"
"เป็นเมียหรือไงฉันต้องรายงานเธอทุกอย่าง"
คำพูดกระแทกอัดจนใบหน้าของตัวเล็กชา อุตส่าห์ลืมเรื่องราวที่ผ่านมาได้แล้วแท้ๆ สักพักเจ้าของร้านก็วางชามบนโต๊ะ เตโชรีบพูด "ขอสั่งบะหมี่พิเศษ ไม่แห้ง ไม่ใส่หอมเจียว ไม่เอาน้ำเยอะ ไม่ต้องใส่ผงชูรสด้วย"
ขนมคิ้วขมวด รู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางกวนประสาทของพี่ชายเพื่อนสนิท ส่วนเจมส์ได้แต่นั่งนิ่งเงียบ ไม่เข้าใจกับสถานการณ์นี้
"ทำไมพี่ไม่ไปนั่งที่โต๊ะอื่นคะ" ขนมถาม
"โต๊ะเต็ม นอกจากไม่แหกตาดูแล้ว ก็ยังไม่มีน้ำใจอีกหรือไง หืมมม"
"กลับมาเจอกันในรอบปีกว่า ยังปากแจ๋วไม่เปลี่ยนเลยนะคะ สันดานเอาแต่ใจแก้ไม่หายจริงๆ"
"ปากเธอก็แซ่บเหมือนกันนั่นแหละ"
ทันทีที่พบหน้าก็เกิดการโต้เถียง ก่อนที่เตโชจะจ้องมองเจมส์ที่กำลังหยิบตะเกียบคีบเส้นบะหมี่เข้าปาก น้ำเสียงดุดันพูดขึ้น
"ไม่เห็นจะเหมือนแฟนกันเลย" คิ้วหนาขมวดเริ่มสงสัยในพฤติกรรม "ดูห่างเหินชะมัด"
"การแสดงความรักของผู้คนมีหลากหลายรูปแบบ รบกวนพี่อย่าคิดไปเองได้ไหมคะ"
"สรุปว่าก็ยังคบกันว่างั้น?"
"ค่ะ เราสองคนยังรักกันอยู่"
พูดจบ ขนมรีบหยิบทิชชูเช็ดปากของเจมส์ เตโชที่นั่งมองทำหน้าไม่พอใจแถมคว่ำปากในเชิงหมั่นไส้ จนเสียงโทรศัพท์ของใครบางคนดัง
เจมส์รีบเดินออกจากมา เนื่องจากมีธุระสำคัญ โดยมีขนมเดินตามมาส่งไม่ไกลจากร้าน "ขอโทษนะเจมส์ เรื่องที่เราบอกว่าเป็นแฟนกัน"
"ไม่เป็นไร แกล้งเป็นแฟนขนมจนชิน ฮ่าๆ"
"คิดว่าทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้วแท้ๆ"
"ผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีแต่ดุจัง"
"พี่เตโชกัดเก่งสุดๆ พิบูลยังต้องหลีกทาง"
"โห เกลียดอะไรเขานักหนาเนี่ย ฮ่าๆ"
เจมส์เป็นผู้ชายสุภาพและอารมณ์ดี ก่อนที่แท็กซี่จะแล่นมาจอด ขนมโบกมือลาแล้วกลับไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิม พลางรีบกินบะหมี่อย่างกระอักกระอ่วนใจอย่างหนัก
หลายนาทีต่อมา
ตึก ตึก ตึก
ฝีเท้าน้อยๆ เดินย่ำเรียบทางริมเดิน เวลาพลบค่ำผู้คนต่างรีบกลับบ้านรถติดยาวหลายกิโลเมตร ยังดีที่ร้านบะหมี่อยู่ใกล้กับหอพักจึงสามารถเดินลัดเลาะผ่าน
"ตามมาทำไมคะ" ขนมหยุดชะงัก
"ก็เธอไม่ยอมให้ฉันไปส่ง" เตโชตอบ
"หนูบอกว่าไม่เป็นอะไรไงค่ะ แค่นี้เองก็ถึงหอ"
"แล้วถนนนี้เธอเป็นเจ้าของเหรอ ฉันถึงจะเดินด้วยไม่ได้ มีโฉนดที่ดินเอาไว้ครอบครองหรือไง"
ตัวเล็กขมวดคิ้วพ่นหายใจหงุดหงิดเข้าใส่ ก่อนที่จะเดินอย่างไม่สนใจ "ระวัง!!!" เตโชตะโกนพลางกระชากแขนขม
"ว้ายยยย!!" ปรากฏว่ารถเก๋งขับด้วยความเร็วชิดขอบจนปาดน้ำในแอ่งหลุมถนน สาดเข้าใส่
"จะรีบไปตายหาที่ไหนวะ!"
"โอ้ยยยย"
"เธอเจ็บเหรอ..เจ็บตรงไหน"
"ฮึกกก ตรงแขนค่ะ"
แรงที่ไม่สามารถคาดคะเนน้ำหนักได้ หนุ่มสูงร่างใหญ่ถึงเหวี่ยงตัวเล็กเพื่อให้หลบน้ำสกปรกแต่ทว่าแขนกันพลิกจนเจ็บปวดยกไม่ขึ้น เตโชจึงรีบพาขนมเดินกลับมายังอีกซอยเพื่อขึ้นรถหรูจอดอยู่ แล้วขับกลับบ้านตัวเองแทน
บ้านท้ายซอย
นานมากแล้วที่ไม่ได้กลับมาเหยียบบ้านหลังนี้ ขนมถูกหอบหิ้วเข้ามาอย่างไม่เต็มใจ แต่เพื่อนพี่ชายนั้นชอบบังคับ รีบพาไปยังห้องนอนชมพูซึ่งเป็นน้องสาวและเพื่อนสนิทคนเดียวของขนม
แกร๊ก
"พาหนูกลับมาที่บ้านของพี่ทำไมคะ หอพักอยู่ใกล้กว่าอีก" ขนมบ่น "ก็แค่เปียก"
"แต่แขนของเธอบาดเจ็บ ฉันเป็นคนทำก็ต้องรับผิดชอบสิ ถ้าพิการขึ้นมา คนที่ซวยก็คือฉันนี่"
"เรื่องของเรื่องก็คือห่วงตัวเองสินะคะ เหอะ"
"รีบเข้าไปอาบน้ำแล้วหยิบชุดน้องชมพูมาใส่ก่อน ตอนไปเมืองนอกเอาไปไม่หมด ยังเหลือไว้อีกตั้งหลายตัว"
น้ำเสียงแข็งพูดทั้งตวัดหางตาไปยังมุมห้อง ขนมถามอย่างสงสัย "พี่เจอหนูได้ยังไง?"
"กำลังขับรถผ่านเห็นผู้หญิงเตี้ยๆ นั่งอยู่ ก็เลยอยากทักทาย ไม่ได้เหรอ.."
"ทักทายแบบไม่มีมารยาท"
"ฉันเก่งแค่เรื่องบนเตียงเธอก็น่าจะรู้ ส่วนเรื่องอื่นฉันไม่ค่อยสันทัดเท่าไหร่"
"หมกหมุ่นอยู่เรื่องเดียว เฮ้อออ!"
เตโชยิ้มกวนก่อนจะเดินออกจากห้องไป ขนมจึงรีบเปิดดูตู้เสื้อผ้าแล้ววางเสื้อกับกางเกงบนเตียงเตรียมเอาไว้ จากนั้นหยิบผ้าเช็ดตัวรีบเข้าห้องน้ำอย่างไว
'อักกก'
มีอาการปวดบาดเจ็บจนทำให้ยกแขนฝั่งที่ถูกกระชากไม่ขึ้น ตอนนี้ตัวเล็กนุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวพันกระโจมอก พยายามหยิบจับทุกอย่าง อย่างทุลักทุเล
แกร๊ก
"ว้ายยยย" ประตูเปิดออกทำให้ขนมตกใจอย่างแรง โดยที่ไม่ทันตั้งตัวผ้าที่ห่อหุ้มก็หลุดร่วงกองลงกับพื้น
"นมเธอใหญ่ขึ้นหรือเปล่าเนี่ย"
"อย่ามองนะคะ อักกก"
"เจ็บแขนจริงๆ ด้วยสินะ เดี๋ยวใส่ให้"
"ไม่ต้องเลยนะคะรีบออกไป!"
"ทำเหมือนกับฉันไม่เคยเห็นของเธอ หึ"
แววตาเจ้าเล่ห์จ้องมองเรือนร่าง แม้ขนมใช้มือปิดบางส่วนสำคัญแต่ตอนนี้ก็เปลือยล่อนจ้อนไม่กล้าขยับไปไหน เตโชทำทุกอย่างเชื่องช้าราวกับกำลังแกล้งเย้าแหย่ หยิบผ้าเช็ดตัวจากพื้นขึ้นมาพันล้อมร่างกายให้
"พี่เตโช!" แต่เหมือนจงใจจะลวนลาม "กอดหนูทำไมคะ ออกไป"
"ก็กลัวเธอหนาว อยากร้อนไหม.."
"หยุดคิดเรื่องลามกบ้าบอพวกนั้นได้เลยค่ะ"
"ลืมหรือเปล่าว่าตอนนี้เธออยู่ในถิ่นของฉัน"
"เสียใจด้วยนะคะหนูเป็นประจำเดือน แต่ถึงหนูจะไม่เป็นก็ไม่ยอมให้พี่ทำอะไรหรอก"
เตโชกระตุกยิ้มเพียงแค่แกล้งหยอกเท่านั้น เขาเดินไปยังตู้เสื้อผ้าน้องสาวค้นเอาบางอย่างออกมา เป็นแผ่นสีขาวบางห่อหุ้มพลาสติก
"ถ่างขาสิ" เตโชนั่งลงช้าๆ
"พะ พี่จะทำอะไร?!"
"เธอเจ็บแขนจนยกขึ้นแทบไม่ไหว ฉันจะสวมใส่ผ้าอนามัยให้ไง ถามได้"
"จะบ้าหรือไง! อีกอย่าง..พี่ใส่เป็นด้วยเหรอ"
"คงไม่ยากเกินความสามารถฉันหรอก"
ขนมเริ่มก้าวถอย ก็ถูกแขนล่ำกระชากให้หยุดนิ่ง ใบหน้าหล่อแหงนมองเห็นอาการตกใจ น้ำเสียงเรียบพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ "ถ้าไม่ติดที่ว่าเธอเป็นประจำเดือน จะเลียให้ล้มเลย"
ขนมถลึงตาใส่เชิงหงุดหงิด แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมถอย สั่งให้ถ่างขายกขึ้นสะกิดพร้อมจ้องหน้า ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่หยอกล้ออีกต่อไป
"ติดแบบนี้ใช่ไหม ด้านในขึ้นลง" เตโชพึมพำ
"หนูใส่เองได้ค่ะ! พะ พอเถอะ"
"นี่ไง..บอกแล้วไม่ยาก ลอกแผ่นกาวทาบทับวางกางเกงใน เอาละ ยกขาสวมใส่สิ"
"คนบ้าาาา"
รู้ว่าเขาเจ้าเผด็จการ แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้
ขนมกลั้นใจหลับตา'ยกขาให้เขาดึงรูดใส่กางเกงในให้ ใบหน้าสวยชาวูบวาบราวกับโดนเปลวไฟ มันทั้งร้อนฉ่าทั้งอายเกินจะทน!
- ผู้เขียน
