ความรักในคืนหลอกลวง

หลายปีผ่านไป ทุกอย่างกลายเป็นความทรงจำ ตอนนี้บรรดาชายหนุ่มสุดฮอตของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งกลายเป็นเจ้าของกิจการต่างๆ ในวัยใกล้เบญจเพส คงเพราะฐานะทางบ้านที่ร่ำรวย จึงกลายเป็นก้าวบันไดสู่ความสำเร็จได้อย่างง่ายดาย ต่างจากคนอื่นในวัยเดียวกัน เตโช ชายสูงกำยำใบหน้าหล่อร้าย ปากหนักใจร้อน เปิดบริษัทสื่อโฆษณา ไค หนุ่มเพลย์บอย เปิดโชว์รูมรถหรูนำเข้า บอล ผู้ชายอบอุ่น เป็นเจ้าของบริษัทไกด์ทัวร์ เนื่องจากภาระหน้าที่หลังจากเรียนจบปริญญาทำให้แยกย้ายกันจนแทบไม่มีเวลาพบเจอ แต่เมื่ออะไรลงตัวจึงนัดรวมพลย้อนความหลัง ซึ่งเป็นคลับประจำ คลับ HHH "ไม่ได้เจอหน้าพวกมึงเลยนะ สบายดีไหม" ไค กล่าวทักทาย บอลตอบกลับ "สบายดี" "ได้ข่าวว่าช่วงนี้บริษัทมึงกลุ่มทัวร์เยอะนี่" "ตั้งแต่สถานการณ์โควิดทุเลาลง อาชีพนี้ก็เริ่มกลับมาคึกคักอีกครั้ง รายรับใช้ได้ แล้วมึงล่ะ" "ก็ดี รถมันแล้วแต่รสนิยมของคนว่ะ ฮ่าๆ" "แล้วน้องชมพูสบายดีไหม?" บอลหันมาถามเตโชพี่เอาแต่นั่งกระดกเหล้าไม่พูดจาอะไร "อืมมม ไอ้เอสก็ดูแลน้องกูอย่างดี" "ย้อนกลับไปเมื่อก่อนโคตรมัน บ้านมึงแตกยับยิ่งกว่าระเบิดนิวเคลียร์อีก พวกกูวิ่งวุ่นกว่าไอ้เอสมันจะสำนึกได้คลานเป็นหมาตั้งนาน" "กูเองก็รู้สึกผิดที่เคยทำร้ายชมพูเหมือนกัน" "ที่มึงทำทุกอย่างก็เพราะเป็นห่วงน้อง" "แต่กูคงจะห่วงมากเกินไป ทั้งที่ทุกคนก็ควรจะมีชีวิตเป็นของตัวเองถูกไหม" "จอมเผด็จการอย่างมึงเนี่ยนะ รู้สึกผิด ทำเป็นเห็นอกเห็นใจคนอื่น ไอ้ห่า ฮ่าๆ" สามหนุ่มนั่งพูดคุยรำลึกถึงความหลัง ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน เตโช คงอาศัยอยู่ที่บ้านหลังเดิมเพียงลำพัง เมื่อกลับมาถึงก็ต้องพบกับความอ้างว้างเพราะน้องสาวสุดหวงแหนแต่งงานไปใช้ชีวิตกับเพื่อนสนิทของตัวเอง แต่แล้ววูบหนึ่ง..ความทรงจำบางอย่างก็อัดพุ่งกระแทกเข้าใส่ คิดถึงสาวน้อยวัยใส เพื่อนสนิทของน้องสาวที่เขาเคยเปิดความบริสุทธิ์ แต่บนโลกนี้ไม่มีใครสมหวังไปซะทุกอย่าง ขนม เลือกที่จะออกไปใช้ชีวิตลำพัง หลบหน้าหนีหายไม่พบเจอใคร เป็นช่วงเดียวกับที่เตโชเรียนรู้งานที่ต่างประเทศเป็นระยะเวลานาน ร้านกาแฟใกล้มหาวิทยาลัย ขนม ตอนนี้อยู่ในช่วงวัยสาวสะพรั่ง อายุ 20 ปีบริบูรณ์ ใบหน้าสวยยังคงหวานหยาดเยิ้ม ซึ่งหลังจากเป็นพนักงานที่ร้านนี้ตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยปี 1 จนตอนนี้อยู่ประดับชั้นปี 3 ได้บรรจุเป็นพนักงานประจำในช่วงเย็นจนถึงค่ำ ด้วยรอยยิ้มสดใสจึงดึงดูดลูกค้า "อะไรนะครับ? จะปิดร้าน" เจมส์ พนักงานประจำถามผู้จัดการขณะเรียกประชุม "ยุคสมัยมันเปลี่ยน เดี๋ยวนี้มีร้านที่นักศึกษาพากันไปเช็กอินเยอะแยะ ทำให้เราอยู่ในสภาวะขาดทุนมาหลายเดือน เจ้าของกิจการพยายามยื้อแต่ค่าเช่าที่นี่ก็แสนแพงพวกเธอก็รู้" "น่าเสียดายนะครับเปิดมาตั้งหลายปี" "ยังไงพวกเธอก็ลองหางานสำรองเอาไว้เถอะ" "พวกเราเข้าใจดีครับ" "เฮ้อออ พี่ก็เสียดายร้านนี้เหมือนกัน" เจมส์ จ้องมองขนมที่นั่งนิ่ง เพราะเธอใช้ชีวิตอย่างดิ้นรนหัวชนฝา ทั้งเรียนหนังสือหาเงินใช้จ่ายทุกอย่างเพียงลำพังตลอดมา ทั้งสองคนสนิทกันมาก อีกทั้งยังอยู่หอพักเดียวกัน มือหนาจับไหล่บีบเบาๆ ให้กำลังใจ เวลาห้าโมงเย็น ร้านบะหมี่ปากซอย "จะทำยังไงต่อไปขนม" เจมส์ถาม "ยังไม่รู้เลย แต่ไม่เป็นไร ค่อยหางานใหม่" "ทั้งเรียนทั้งทำงานเก่งจังเลยนะ" "ชีวิตคนเราบางทีมันเลือกไม่ได้สักหน่อย" ทั้งคู่นั่งรอบะหมี่ที่จะมาเสิร์ฟ พูดคุยถึงเรื่องร้านกาแฟซึ่งกำลังใกล้จะปิดตัวลง สักพักก็มีไม่ได้รับเชิญลากเก้าอี้มานั่งร่วมโต๊ะด้วยอีกคน ขนมดวงตาเบิกโพลง นานนับปีที่ไม่ได้พบเจอกับเขาคนนี้ ซึ่งเป็นพี่ชายของเพื่อนที่สนิทที่สุด . . "พี่เตโช!!"