“ทำไม!-เธอเสียดายรึไง”
ปริ้นซ์เลิกคิ้วสูงถามเธอ
“ไม่ได้เสียดาย แต่ฉันก็ควรรับรู้ป่ะ ”
“เสียใจ ไม่ทันละ ตอนนี้ไม่ว่าหน้าไหนก็ห้ามยุ่งกับเธอ เธอมีเจ้าของแล้วเข้าใจป่าว”
เขาพูดเสียงแผ่ว แต่หนักแน่นจริงจังกว่าครั้งไหนๆ
“ยังไม่ใช่ซักหน่อย แค่คบกันป่ะ”
พริ้มพลอยพูดเสียงเบา หน้าแดงจัด รีบปฏิเสธเขาเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน
ปริ้นซ์หัวเราะเบาๆ
“ถ้าแน่ใจว่าจะหนีฉันพ้น…ก็ลองดู”
คำพูดแผ่วเบา แต่นัยน์ตาเขากลับแน่วแน่จริงจังจนเธอต้องเบือนหน้าหนี เพราะทำตัวไม่ถูก
เขาจ้องหน้าสวยอยู่แบบนั้น
มือหนาเอื้อมมาประคองแก้มเธอเบาๆ นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยไล้ตรงข้างแก้มอย่างอ่อนโยน
“ฉันพูดจริงนะพริ้ม…ไม่ว่าเราจะเรียกสิ่งนี้ว่าอะไร
สำหรับฉัน มันชัดแล้วว่าเป็นเธอ”
ไม่ทันที่เธอจะพูดอะไร เขาก็โน้มหน้าลงแนบริมฝีปากลงบนกลีบปากอวบอิ่มนั่น
จูบแผ่วเบาแต่หนักแน่น สื่อความรู้สึกทั้งหมดที่เขามีต่อเธอมานาน
พริ้มหลับตาลง
