“ ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะคะพี่มานพ แพรเสียใจแย่เลยค่ะ ไม่ได้ฝึกงานจริงตามที่เรียนมา
พอจบไปจริงๆแล้ว แพรจะทำเป็นได้ไงคะ ”
ผ้าแพรน้ำตาซึมอันนี้ไม่ได้แกล้งทำ เพราะเธอเข้าไม่ถึงการทำบัญชีเลย
“เฮ้อ!!ใจเย็นๆก่อนนะ พี่เข้าใจความรู้สึกแพรเหมือนกัน ถ้าเรียนจบไปโดยไม่ได้ฝึกทำบัญชีผ่านหูผ่านตาบ้าง ภายภาคหน้าต้องเรียนรู้อีกมาก ”
มานพพูดอย่างเข้าอกเข้าใจ
“ใช่ค่ะพี่มานพถ้าเป็นแบบนี้แพรคงไม่ฝึกงานที่นี่แล้ว ฮึก ฮึก แพรอยากได้ประสบการณ์การทำงานจริงๆ ไม่คิดว่าบริษัทใหญ่ๆจะเข้าถึงยากขนาดนี้ ฮึก ฮึก”
ผ้าแพรทั้งพูดทั้งสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร จนมานพเองก็อดสงสารไม่ได้
“เอางี้ เดี๋ยวพี่จะลองคุยกับท่านประธานให้ เผื่อบางทีท่านอาจจะเปลี่ยนใจ ”
ผ้าแพรมองหน้ามานพอย่างดีใจ รีบไหว้ขอบคุณชายวัยกลางคนทันที
“ขอบคุณค่ะพี่มานพ”
“อย่าพึ่งขอบคุณพี่เลย เพราะไม่รู้ท่านจะอนุญาตรึเปล่า เพราะการบัญชีที่นี่เป็นความลับมาก”
