“ ดื่มนมแก้เผ็ดก่อนนะคะท่านรอง”
นิวเยียร์รีบไปซื้อนมมาให้เจ้านายหนุ่ม สงสารก็สงสารคนไม่เคยกินแบบนี้อะเนาะ ผ้าแพรก็เหมือนกัน มันอร่อยก็จริงแต่หลังๆเธอกินได้แค่ข้าวเหนียว เพราะมันเผ็ดแสบปากไปหมด
“ คิดตังค์จ้าอ้าย”
(คิดเงินเลยพี่)
ริวเรียกให้พ่อค้ามาคิดเงิน
“ทั้งเบิด750บาทครับ”
พ่อค้าบอกว่าค่าอาหารทั้งหมด750บาท
“ผมเลี้ยงเอง”
ปกป้องยื่นเงินให้คนขายเป็นแบงค์พัน คนขายก็ทอนกลับ250ทันที
“พวกคุณเอาไปซื้อช้านมกินเถอะ ซื้อให้ผ้าแพรด้วย”
เขาบอกลูกน้องฝ่ายบัญชี
“อุ้ย!!ขอบคุณค่ะเจ้านาย วาสนาของนิวเยียร์แท้ๆ ”
นิวเยียร์ไหว้สวยเจ้านาย ตามประสาจริตจะก้านของสาวสองนั่นแหละ แต่ก็ดูน่ารักน่าเอ็นดูในแบบของเขา
“ วาสนาอะไรกันล่ะ เรียกว่าบารมีจากน้องแพรจะถูกกว่า”
ริวรีบช็อตฟิวส์นิวเยียร์
“ฮึ่ยแกนี่!! ฉันจะฝันหวานหน่อยไม่ได้”
สองคนแกล้งกันไปมาอย่างไม่จริงจังนัก
“ กลับบริษัทได้แล้ว”
นั่งจนหายเผ
