“เก้าอี้ก็มีตัวเดียว แล้วจะให้ฉันนั่งตรงไหน”
หมับ
แขนเล็กถูกดึงให้นั้งที่ตักเขา จนผ้าแพรได้แต่หันกลับไปมองหน้าเขา จนหน้าทั้งสองคนใกล้กันมาก เพราะเป็นจังหวะที่ปกป้องกำลังมองเธอพอดี
“มองหน้าฉันทำไมก็คุยไปสิ หรือว่าเธอไม่อยากคุยกับเพื่อน อยากจะทำอย่างอื่น”
ผ้าแพรรีบหันกลับมาตอบแชทเพื่อน กลัวว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆ
“ฮึ!!”
ปกป้องแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ แล้วตั้งหน้าตั้งตาทำงาน โดยที่มีคนตัวเล็กนั่งตอบแชทเพื่อนยุกยิกอยู่ตลอดเวลา
“เสร็จแล้ว”
จนฟ้ามืดกว่าเขาจะเคลียร์งานเสร็จ
“กลับเถอะ ป่านนี้แม่กับพ่อรอกินข้าวแล้ว”
คนตัวเล็กมีสีหน้าเป็นกังวล เหมือนเด็กน้อยที่กำลังคิดถึงแม่
“ จะกลับก็ลุกสิ นั่งตักฉันจนเป็นตะคริวแล้วเนี่ย”
ผ้าแพรรีบลุกออกอย่างไว มองดูเขาที่กำลังหน้านิ่วเพราะตะคริวกิน 10กว่านาทีทั้ง2คนก็กลับมาถึงคอนโด
ติ้งนองๆ
แอ้ด!!
“มากันแล้วหรอมาแม่รอทานข้าวพอดี”
ผ้าแพรรีบเดิน
