“กลับไปห้องตัวเองเลย”
ปกป้องหน้าหงอย นึกว่าให้พ่อกับแม่อยู่คนละห้องแล้ว ตัวเองจะได้นอนกับผ้าแพรเหมือนเดิมซะอีก
“รู้งี้ไม่ให้พ่อกับแม่มาพักที่นี่ก็ดี”
เขาบ่นเธออย่างไม่พอใจ ก่อนจะเดินคอตกออกมาจากห้องของเธอ
“คิก คิก เป็นอะไรครับเจ้านาย หน้าเหมือนเด็กน้อยที่แม่ไม่ซื้อของเล่นให้เลย”
วาคิมที่นั่งคุยเล่นกับบอดี้การ์ด เห็นเจ้านายเดินคอตกตกกลับมา ก็อดแซวไม่ได้
“หุบปากไปเลย ไปขนของจากห้องนั้นมาให้ด้วย”
เขาบอกลูกน้องอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป
“ได้ครับเจ้านาย”
วาคิมยังทำเสียงยียวนกวนประสาทไม่เลิก
“คุณผ้าแพรครับ นายให้มาเอาของใช้”
“เข้ามาเอาได้เลยค่ะพี่วาคิม”
วาคิมขนของเจ้านายออกไปทีละอย่างสองอย่าง โดยบอดี้การ์ดอีก2คนมาช่วยขนด้วย
โดยมีสายตาของเจ้านายมองดูอย่างไม่สบอารมณ์ เหมือนเด็กน้อยโดนแม่ขัดใจอย่างที่บอกนั่นแหละ
“เรียบร้อยแล้วครับเจ้านาย จะให้ผมจัดให้ด้วยรึเปล่า”
“อืม”
