รถคันหรูของปริ้นซ์ ขับมาถึงห้างสรรพสินค้า
พริ้มได้แต่เดินกอดอก จนมาถึงหน้าโรงหนัง
ไม่ได้อยากมาซักนิดแต่โดนบังคับเลยจำใจต้องมา เขาเป็นคนจัดการทั้งหมด เลือกที่นั่งซื้อตั๋ว แม้แต่ซื้อน้ำกับป๊อบคอร์น ส่วนพริ้มแค่นั่งรอไม่ใส่ใจเขาซักเท่าไหร่
“หยิบเอาตั๋วหนังในกระเป๋ากางเกงไปหน่อย”
เขาบอกเธอเพราะสองมือไม่ว่าง
“จิ๊”
พริ้มจิ๊ปากเบาๆแต่ก็ยอมล้วงเอาตั๋วหนังในกระเป๋าเขา ก่อนเดินนำไปที่ประตูทางเข้า มองดูที่ตั๋วว่านั่งตรงไหน ก่อนเม้มปากแน่น ไม่อยากยอมรับว่าเขาจองที่นั่งดีเวอร์ แถวหลังสุดตรงกลาง เบาะคู่แบบปรับเอนได้ แถมมีหมอนผ้าห่มให้ด้วย
“ใครใช้ให้นายจองแบบนี้”
เธอบ่นเบาๆให้คนที่เดินตามมาติดๆ
“ฉันอยากให้เธอสบาย” เขาตอบเสียงเรียบ แล้วเดินนำไปก่อนแบบไม่รอฟังเสียงบ่น
“พริ้มหน้าหงิก แต่ก็เดินตามเขาไป และก็จำใจนั่งลงข้างเขา แต่เขยิบจนชิดอีกฝั่ง เว้นระยะห่างพอสมควร
ระหว่างหนังฉาย เขาคอยหยิบป๊อ
