2 อดีตที่เจ็บปวด
1612 คำ
“เด็กในร้านนี่แหละ อยากย้ายจากเสิร์ฟมาเป็นเด็กvip เห็นหัวหน้าพนักงานบอกร้อนเงิน”
จากเด็กเสิร์ฟจะย้ายมาเป็นเด็กvip ผมฟังแล้วก็ขำ
“ได้เหรอวะ ”
ผมถามเพื่อนกลับอีกครั้ง เพราะถ้าไม่สวยไม่เด็ดจริง ไอ้ไดจิจะไม่เอาขึ้นvipเลย เพราะกลัวจะเสียลูกค้ากระเป๋าหนัก
“หน้าตาสวยมาก แต่ต้องดูหุ่นและการแต่งตัว รวมถึงมาตรฐานการให้บริการลูกค้าที่ดีด้วย ถึงให้มึงมาช่วยทดสอบนี่ไง กูทดสอบไม่สะดวกแล้ว เดี๋ยวเมียตีหัวแตก”
ผมละเบื่อไอ้พวกกลัวเมียจริงๆเลย
“เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาดูให้”
ผมรับปากกับเพื่อนเพราะคิดดูแล้วก็น่าสนุก ช่วงนี้ยิ่งเบื่อๆอยู่ด้วย หาอะไรตื่นเต้นๆทำ เผื่อคลายเครียดได้บ้าง
“มึงกลับเลยไหม กูห่วงเมีย”
หลังจากดื่มกันต่อไม่นาน ไอ้ไดจิก็ชวนผมกลับ
“แล้วมึงจะให้กูอยู่ทำซากอะไรละ ดึกขนาดนี้ พรุ่งนี้ต้องเข้ามหาลัยอีก”
เป็นจังหวะที่เหล้าหมดพอดี เราสองคนจึงชวนกันกลับ
ปึก
“โอ้ย!!จะหยุดทำไมไม่บอกห๊ะ!!ผ้าแพร!!”
ใบพัดโวยวายใหญ่ ลูบหน้าผากมนของตัวเองเบาๆ เมื่ออยู่ๆผ้าแพรที่เดินอยู่ข้างหน้าเกิดหยุดกระทันหัน
“ชุ้วว!เงียบก่อน”
ผ้าแพรหันกลับมากระซิบบอกเพื่อน เมื่อเธอสังเกตเห็นบุคคลที่คุ้นตา และเธอคิดว่าเป็นเขาไม่ผิดแน่ แม้จะเห็นเพียงด้านข้างก็เถอะ ถึงแม้จะผ่านมา3ปีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เคยลืมเขาเลยซักวัน และก็เป็นคนเดียวในโรงเรียน ที่ลูกคุณหนูบ้านรวยเย่อหยิ่งอย่างเธอสนใจ
3ปีที่แล้ว
“ผ้าแพรตอนเย็นเธอรีบไหม”
หน้าหล่อตาคมดุยืนระบายยิ้มกว้าง มองดูเธอด้วยสายตารักใคร่ เหมืนที่คนวัยหนุ่มสาวควรจะเป็น
“ตอนเย็นเหรอ!!ที่จริงก็รีบแต่เดี๋ยวเราบอกคนรถให้รอได้ ”
ผ้าแพรระบายยิ้มกว้าง แหงนมองหน้าปกป้องจนคอแทบเคล็ดเพราะเขาตัวสูงมาก เขาเป็นนักกีฬาของโรงเรียน และเป็นทั้งหนุ่มหล่ออันดับ1ของโรงเรียน
“งั้นตอนเย็นรอเราที่เดิมนะ เรามีอะไรจะบอก”
ปกป้องทั้งพูดทั้งเขินอาย เย็นนี้ตั้งใจจะสารภาพรักกับผ้าแพร เพื่อนรุ่นเดียวกันแต่คนละห้องผ้าแพรอยู่ม.6/1ส่วนเขาอยู่ม.6/2
“อื้ม..งั้นเราไปเรียนก่อนนะ”
ร่างบางในวัยน่ารัก ยกมือบ้ายบายเขาอย่างน่าเอ็นดู ปกป้องยิ้มตามจนผ้าแพรเดินเข้าห้องเรียนไป เธอสวยน่ารักและสดใส ยิ่งในยามที่ใส่ชุดม.ปลายเปียผม2ข้าง ผูกโบว์สีขาวดูน่ารักสมวัย
ในโรงเรียนไม่ว่าเธอจะเย่อหยิ่งกับใคร แต่เธอก็ทำตัวน่ารักกับเขาตลอด แรกๆที่เขาตามจีบเธอก็มีบ้าง ตามประสาคุณหนูบ้านรวยนั่นแหละ
ตอนเย็น
“ลุงคะ เดี๋ยวแพรขอคุยธุระกับเพื่อนแป๊บนึงนะคะ”
ผ้าแพรรีบเดินมาบอกคนขับรถ กลัวลุงคนขับรถจะรอนาน
“คุณหนูครับ คุณท่านบอกให้คุณหนูรีบกลับครับ”
ลุงคนขับรถมีท่าทีอึกอัก หน้าตาดูเป็นกังวลจนผ้าแพรสังเกตได้
“ที่บ้านมีอะไรคะลุง ลุงรีบบอกแพรมาเถอะ”
เธอโตพอที่จะเข้าใจอะไรๆแล้ว ไม่ว่ามีเรื่องอะไรรู้ช้าหรือเร็วก็ไม่ต่างกันหรอก
“เรื่องนี้เรื่องใหญ่มากครับ ให้ท่านเป็นคนบอกคุณหนูเองดีกว่าครับ”
ผ้าแพรมองไปตรงที่นัดกับปกป้องไว้อีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจขึ้นรถกลับบ้านไป
“แม่คะเกิดอะไรขึ้น”
เมื่อเธอเดินเข้ามาภายในบ้าน ก็รับรู้ถึงความผิดปกติ เมื่อเห็นคนเริ่มทยอยขนของออกจากบ้าน พ่อที่นั่งเครียดเอามือกุมขมับที่โซฟา แม่ที่เอาแต่ร้องไห้จนตาบวมเป่ง มองดูคนที่กำลังย้ายข้าวของออกจากบ้านอย่างเคร่เครียด
“ผ้าแพร!!บ้านเราล้มละลายแล้วลูก ฮือ ฮือ ฮือ ”
ผู้เป็นแม่รีบวิ่งมากอดลูกสาวเอาไว้
“อะไรนะคะ ล้มละลายงั้นเหรอ ฮึก ฮึก ฮึก”
เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง บ้านเธอรวยมากทำธุรกิจรับเหมา เป็นที่นิยมอันดับต้นๆมาตลอด แล้วมันจะล้มละลายได้ยังไง
“ใช่ลูกเราต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นกันก่อน ฮือ ฮือ”
ผู้เป็นแม่ยังร้องไห้ไม่หยุด เธอได้แต่กอดผู้เป็นแม่เอาไว้ ในยามนี้เด็กอย่างเธอคงอ่อนแอไม่ได้
“ไปอยู่ที่คอนโดหนูก่อนนะคะ อีกไม่กี่วันหนูก็จะสอบแล้ว เดี๋ยวเราค่อยคิดหาวิธีกัน พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะดูแลพ่อกับแม่เอง”
แม้ภายในใจจะจุกและเจ็บปวด แต่พ่อกับแม่อ่อนแอมากแล้ว ท่านสองคนยิ่งเจ็บปวดกว่าเธอมากนัก เพราะสิ่งที่สร้างมากับมือพังทลายหายวับไปกับตา ผ้าแพรปาดน้ำตาลวกๆ รีบถามถึงต้นเหตุของเรื่อง เป็นไปไม่ได้แน่ที่อยู่ๆบริษัทที่อู้ฟู่ขนาดนี้จะล้มละลายอย่างง่ายดาย
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้เหรอคะคุณพ่อ พอจะบอกหนูได้ไหม”
ผ้าแพรหันไปถามพ่อ ที่นั่งเครียดไม่พูดไม่จา
“พ่อสงสัยว่าไอ้เมธาหุ้นส่วนใหญ่ของเรามันยักยอกเงิน แต่พ่อไม่มีหลักฐานอะไรเลย เลยไม่สามารถเอาผิดกับมันได้ อีกอย่างตอนนี้มันก็ออกนอกประเทศไปแล้ว คงเป็นเรื่องยากที่จะตามสืบ อีกอย่างตอนนี้บ้านของเราล้มละลายแล้ว ถ้าจะจ้างทนายเอาผิดกับคนอย่างมัน พ่อว่าคงเป็นเรื่องยาก”
นับจากวันนั้นมา เธอก็จำชื่อนี้มาตลอด
และตั้งเป้าหมายไว้กับตัวเอง ว่าเธอจะหาความยุติธรรมกลับมาสู่ครอบครัวให้ได้
@ปกป้อง
เขามารอเธออยู่นาน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าผ้าแพรจะมา
มองดูช่อดอกไม้ในมือ กับสร้อยข้อมือเส้นเล็กๆ ที่เตรียมมาไว้เป็นของขวัญในวันที่จะขอเป็นแฟน
“อ้าวปกป้อง รอผ้าแพรเหรอ”
เพื่อนผู้ชายที่เรียนห้องเดียวกับผ้าแพรถามผม
“อืม มึงเห็นผ้าแพรป่ะ”
“ กูเห็นขึ้นรถไปแล้วนะ ก่อนที่กูจะไปเล่นบาสอ่ะ”
ขึ้นรถไปแล้วงั้นเหรอ ไหนนัดกันแล้วไงวะ
“อืม ขอบใจมึงมาก”
ปกป้องกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่ผิดหวัง ทั้งที่นัดกันไว้แล้วแท้ๆ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร คิดว่าผ้าแพรคงลืม ไม่ก็รีบนั่นแหละ
2วันผ่านไป
สองวันแล้วที่เธอไม่ได้ไปเรียน เพราะยุ่งกับเรื่องทางบ้านอยู่ อีกทั้งยังอยากอยู่ดูแลพ่อกับแม่ ที่ตอนนี้ยังไม่หายจากความเศร้าเสียใจเลย
“ พ่อกับแม่อยู่ได้ใช่ไหมคะ วันนี้หนูต้องไปสอบ
คงอยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่ไม่ได้ ”
ผ้าแพรแต่งตัวไปและบอกพ่อกับแม่ไป วันนี้เธอต้องรีดผ้าเองและทำทุกอย่างเอง เพราะไม่ได้มีแม่บ้านเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ดีที่พ่อพึ่งซื้อคอนโดให้ตอนวันเกิด และยังมีรถหรูราคา4ล้าน ที่พ่อซื้อให้พร้อมคอนโด ไว้ให้เธอขับไปเรียนมหาลัยอีก
“ไปเถอะลูกพ่อกับแม่ไม่เป็นไร ตั้งใจทำข้อสอบนะ ”
ผู้เป็นแม่อวยพรลูกสาว พร้อมลูบหัวเล็กเบาๆ
มองดูลูกสาวที่เข้มแข็งยิ่งกว่าหินผา
“ค่ะ หนูไปนะคะ”
เช้าที่โรงเรียนมัธยมปลาย
“ผ้าแพร!!”
เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลัง ผ้าแพรชะงักฝีเท้าเล็กน้อย ก่อนจะหยุดเดินแต่ไม่ได้หันกลับไปมองหน้าเขา เสียงนี้เธอจำได้ดีคือเสียงของปกป้อง คนคุยของเธอนั่นเอง
“นายมีอะไรรึเปล่า”
ถามเขาทั้งที่ไม่หันหน้ากลับไปมอง
ตึก ตึก ตึก
แต่ปกป้องก็เดินมาหยุดตรงหน้าเธอ
“ เมื่อวานเธอลืมนัดของเราหรือเปล่า ”
ปกป้องถามเธอ และพยายามจ้องไปที่หน้าสวย
ที่ต้อนนี้ความสดใสของเธอมันหายไปหมดสิ้น
“ไม่ลืมหรอก พอดีเรามีธุระเลยไม่ได้รอ นายมีอะไรก็พูดมาเถอะ”
ความจริงเธอเตรียมใจมาแล้ว ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรวันนี้ เธอก็มีคำตอบที่ดีที่สุดเอาไว้แล้วเหมือนกัน
“เราชอบเธออะ เป็นแฟนกับเรานะ”
เขาไม่ได้มีดอกไม้ เพราะผ้าแพรไม่มาเรียน2วัน เลยไม่รู้ว่าควรจะซื้อมาดีไหม มีเพียงสร้อยเส้นเล็กๆที่กำไว้แน่นในกระเป๋า รอเธอตอบตกลง ก็จะควักออกมาให้เธอทั้นที ผ้าแพรเม้มปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
“ปกป้องคือเราไม่ได้คิดกับนายแบบนั้น เราเห็นนายเป็นแค่เพื่อนมาตลอด และอีกอย่างเรากำลังจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ขอโทษนายด้วยนะ ที่ทำให้คิดไปไกล ขอตัวนะใกล้ได้เวลาสอบแล้ว”
ผ้าแพรพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เดินผ่านหน้าเขาไปอย่างไม่ใยดี ปล่อยให้ปกป้องจมอยู่กับความไม่เข้าใจ กำสร้อยเอาไว้แน่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย หลังจากสอบเสร็จเขาก็ไม่เคยเจอเธออีกเลย
และหลังจากวันนั้นมา เขาก็เป็นหนุ่มเพลย์บอย ไม่ยึดติดกับใคร ใช้ความสัมพันธ์แบบวันไนท์มาตลอด เขาไม่เจ็บเลยซักวัน
- ผู้เขียน
