“คุณปกป้องโทรมาพอดีเลย เดี๋ยวผมขอรับโทรศัพท์แป๊บนะครับ”
พอดูหน้าจอว่าเป็นปกป้อง วาคิมก็รีบกดรับสายทันที
“ครับคุณปกป้อง”
{ฉันบอกให้นายไปทำอะไร}
ปลายสายกดเสียงต่ำ
“เอาข้าวมาส่งแฟนนายไงครับ”
{เอาให้เสร็จแล้วก็กลับมาสิ}
วาคิมถึงกับหน้าเจื่อน
“ขะครับผมรีบกลับเดี๋ยวนี้เลย”
เหมือนวาคิมจะรู้ตัว ว่ากำลังคุยอยู่กับของหวงเจ้านาย จึงรีบวางสายจากปกป้อง แล้วรีบบอกลาผ้าแพร
“ หมดธุระแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวเลยนะครับ”
“ ขอบคุณนะคะพี่วาคิม”
ผ้าแพรรีบรับถุงอาหาร แล้วรีบปิดประตูห้องแน่นหนา ปล่อยให้บอดีการ์ด2คนนั่งเฝ้าหน้าห้องไป เพราะทั้งชั้นเป็นของเขาคนเดียว
ครืด ครืด
“ฮัลโหล”
{กินข้าวรึยัง}
“อื้มกำลังกิน”
{เดี๋ยวฉันกลับค่ำหน่อยนะ จะไปเอาเสื้อผ้ากับของใช้ให้เธอด้วย}
“อื้ม”
ผ้าแพรเผลอยิ้มอย่างลืมตัว แค่จะกลับค่ำจำเป็นต้องโทรบอกรึเปล่า ก่อนจะนึกไปถึงคำพูดของวาคิม ที่เขาคุยกับปกป้องว่าเอาข้
