ฟ้อด!!
“เมียค้าบตื่นได้แล้ว ”
ในสายของอีกวันผมกับเมียยังไม่ได้ไปไหน
ยังคงนอนกอดก่ายกันบนที่นอนนุ่ม ในคอนโดสุดหรูของผม
“ป้อง!!จะตื่นไปไหน เมียปวดขาไปหมดขอนอนต่อหน่อยเถอะ”
เมียผมยังงอแงไม่ยอมลุกอีก
“คิดถึงลูกแล้วค้าบ กลับไปหาพิพิมกัน”
พอได้ยินว่าลูก จากที่กำลังงัวเงียเมียผมก็ตาสว่างเลย รีบลุกขึ้นนั่งขับไล่ความง่วง แล้วเอนตัวมาทับหน้าผมอีกที
“ป้อง!!แพรรักป้องนะ/ผัวก็รักเมียนะรักที่สุดเลย
ไปอาบน้ำได้แล้ว คิดถึงพิพิมจะแย่แล้วเนี่ย”
เราสองคนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ขับรถกลับบ้านไปหาลูก
“อ้อ!!อ้อ!!!”
พอมาถึงแค่นั้นแหละ พิพิมก็ชี้นิ้วมาที่ผมกับแพร แล้วพูดอะไรก็ไม่รู้ จนทุกคนได้แต่ยิ้มเอ็นดู คงบ่นให้พ่อกับแม่แหละ ว่าหายไปไหนกันมาทั้งคืน ผมรีบอุ้มตัวแสบมาไว้แนบอก ไม่ใช่แค่ลูกหรอกครับที่คิดถึง แต่ผมก็คิดถึงลูกมากเหมือนกัน แต่บางสถานการณ์ลูกก็อยู่ด้วยไม่ได้ เพราะมันดุเดือดเกินไป
ฟ้อด
