เกือบ3เดือนแล้วที่เขามาหามาง้อเธอทุกเสาร์-อาทิตย์ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเธอจะใจอ่อน
“โอ้ย!!”
ผ้าแพรหน้านิ่ว เหมือนจะจุกๆท้องหน่อย
“แพร เป็นอะไร”
ปกป้องรีบลุกขึ้น กำลังจะมาดูเธอที่นั่งหน้านิ่วอยู่
“หยุดตรงนั้นแหละ ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
ปกป้องถึงกับชะงัก ยืนมองเธอที่ลูบท้องเบาๆ
ไม่กล้าเดินไปถึงตัวเธอด้วยซ้ำ
“แพรไปหาหมอรึเปล่า เดี๋ยวฉันพาไป
เธอไม่ได้ตอบอะไรเขา แต่กำลังกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาใคร
ครืด ครืด
{จ้าลูก}
“แม่คะแพรหน่วงๆท้องค่ะ แม่มาเลยก็ได้นะคะ”
{ได้จ้างั้นเดี๋ยวแม่เดินทางพรุ่งนี้เลย}
“ได้ค่ะแม่”
“อืม ซี้ด!!”
จะลุกก็ลุกไม่ได้มันหน่วงไปหมด
“แพรให้ฉันช่วยนะ ถ้าเธอไม่สบายใจรึเกลียดฉันขนาดนั้น คิดซะว่าฉันช่วยดูแลลูกก็ได้ ให้ฉันได้ช่วยดูแลลูกบ้างเถอะนะ”
เขายอมจนไม่รู้จะยอมยังไงแล้ว ยอมถูกด่าถูกว่าสารพัด แต่เขาก็เลือกจะทนเพราะอยากได้เธอกับลูกคืนมา
“โอ้ย!!”
ผ้าแพรยังร้องเจ็บแบ
