“คุณแพรทานนี่หน่อยนะครับ เป็ดย่างน้ำแดงร้านนี้อร่อยสุดในย่านนี้เลยนะครับ พอคุณน้าโทรบอกว่าคุณแพรมา ผมก็รีบขับรถไปซื้อเลย อยากให้คุณแพรได้ทาน”
หมอดินทร์ตักเป็ดน้ำแดงใส่จานข้าวให้ผ้าแพร จนแม่ของเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เอ็นดู ส่วนปกป้องก็กำลังควันจะออกหู ตักเป็นน้ำแดงในจานของผ้าแพรไปกินดื้อๆ
“เธอแพ้เป็ดไม่ใช่เหรอ มานี่ฉันกินแทนเองเดี๋ยวถ้าเธอเขี่ยไว้ขอบจาน จะเสียน้ำใจหมอแย่”
เขาเคี้ยวเป็นน้ำแดงกินหน้าตาเฉย จนทุกคนมองดูอย่างอึ้งๆ แม้แต่หมอดินทร์ก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ มองหน้าผ้าแพรเพื่อหาคำตอบ
“ลูกแพ้เป็ดเหรอลูก ทำไมแม่ไม่เคยรู้เลย”
ดาหลามองหน้าลูกสาวอย่างงงๆ ไม่เคยรู้มาก่อนว่าลูกสาวแพ้เป็ด รวมทั้งพร้อมพงษ์ก็ด้วย
“ใช่ครับคุณแม่วันนั้นที่เราไปกินข้าวหน้าเป็ดกัน
ผ้าแพรกินได้2-3คำผื่นขึ้นเต็มตัวเลยครับ จนผมต้องรีบพาไปหาหมอ ”
เขาพูดเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง จนผ้าแพรอดหมั่นไส้ไม่ได้ เล่
