“กลับดีๆนะน้องแพร”
เสียงบอกตามหลังมา เธอหันกลับไปยิ้มและเปิดประตูออกจากห้องไป
กริ้ก!!
พอกลับมาถึงห้องผ้าแพรก็ล้มตัวลงนั่งที่โซฟา ในหัวก็คิดถึงแต่บรรเจิด ถ้าเขาปากสว่างขึ้นมาแผนเธอคงพังหมดแน่ มือเล็กทั้ง2ข้างนวดที่ขมับเบาๆ
“พ่อคะแม่คะ เป็นกำลังให้หนูด้วยนะ”
ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ต้องต่อสู้กับภัยอันตรายเพียงคนเดียวเธอยอมรับว่ากลัว ดีที่ยังมีปกป้องคอยช่วย เธอถึงไม่ได้โกรธเกลียดอะไรเขา อย่างน้อยปกป้องก็คอยช่วยและยังสามารถปกป้องเธอได้อีกด้วย
กริ้ก!!
เสียงประตูคอนโดเปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับร่างหนาในชุดสูทดูภูมิฐาน กำลังเดินเข้าห้องมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งอย่างที่เคยทำ แลัวนั่งลงที่โซฟาตัวเดียวกันข้างๆเธอ
“เป็นไงบ้างได้เรื่องอะไรรึเปล่า”
ผ้าแพรหยุดนวดขมับ แล้วมองดูหน้าของปกป้อง
หมับ!
เธอสวมกอดเขาเหมือนเด็กน้อยที่กำลังหาความอบอุ่น
“เกิดอะไรขึ้น!!ไอ้เมธามันทำอะไรเธอ”
เมื่อเห็นท่าทางของผ้าแพ
