“พระองค์ทำแบบนี้ทำไมเพคะ...”
“เรายอมให้เจ้าตายไม่ได้”
“แต่พระองค์... อาจจะต้องได้รับโทษจากองค์สุลต่าน ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงพระกรรณ...” หล่อนเงยหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมองเขา มองไรหนวดเขียวครึ้มด้วยความหวาดวิตก
“เจ้าไม่ต้องกังวล เราเตรียมการเรื่องนี้เอาไว้หมดแล้ว”
ชมพูนุชมองเลยร่างของจามีลไปก็พบศพทหารนอนเกลื่อนเรียงราย หล่อนหน้าซีดเผือดยิ่งขึ้น
“พระองค์ฆ่าพวกเขาเหรอเพคะ”
“ใช่ เราต้องทำเพื่อรักษาชีวิตของเจ้า”
“แต่หม่อมฉัน... ไม่อยากให้พระองค์ทรงต้องเสี่ยงอันตรายแบบนี้เลย แค่ชีวิตไร้ค่าของหม่อมฉัน... พระองค์ไม่จำเป็นต้องใส่พระทัยด้วยซ้ำเพคะ”
นิ้วแกร่งเชยคางมนเอาไว้ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกจ้องลึกเข้าไปในดวงตาหวานฉ่ำน้ำตา
“ชีวิตของเจ้ามีค่าสำหรับเรา... ชมพูนุช...”
ชมพูนุชร่ำไห้สะอึกสะอื้น ทั้งตื้นตันทั้งหวาดกลัวจนไม่อาจจะแยกความรู้สึกออกจากกันได้
“เสด็จพี่พ่ะย่ะค่ะ เราต
