บทที่ 29 ลังเล
"ตาวิทกับหนูนิภาราบรื่นไหมปาน" วสุมนถามเลขาคนสนิท ขณะนั่งอยู่ในห้องทำงานภายในบ้าน
"คุณวิทคงเริ่มเปิดใจ เห็นไปรับไปส่งคุณนิภาอยู่หลายครั้ง ล่าสุดก็รับไปกินข้าวค่ะคุณท่าน"
ปารณีวางแก้วน้ำชาให้คนเป็นเจ้านาย ก่อนถอยไปยืนด้านข้างด้วยท่าทีนอบน้อม
"เรื่องเด็กคนนั้นเรียบร้อยดีไหม"
"ชลิดาไม่ได้ติดต่อกับใครที่ไซต์งานสักคน..ตอนนี้กำลังหางานทำ"
"กับตาวิทก็ไม่งั้นเหรอ"
"ใช่ค่ะ..ดูท่าน่าจะเลิกเด็ดขาด เพราะไม่มีใครติดต่อหาใครเลยค่ะ"
“เด็กมันไม่มีพิษสงอะไรหรอก ติดที่คนของเรานี่แหละจะวิ่งพล่านไปหาเอง ตาวิทน่ะตัวดีเลย ตอนนี้คงรอจังหวะอยู่นะสิ”
เลี้ยงลูกมากับมือทำไมจะไม่รู้สันดาน หลงหัวปักหัวปำขนาดนั้นคงยากจะลืม ถ้าไม่ตัดไฟแต่ต้นลม มีหวังได้สะใภ้เป็นเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าแน่นอน
“คุณวิทน่าจะคิดได้มากขึ้น ปล่อยให้มีอิสระบ้างคงไม่เป็นไร”
“เธอเอาแต่พูดช่วย ไม่เห็นเหรอว่าตาวิทกล้
