บทที่ 13 ไม่เหมือนเมียตรงไหน
ชลิดานั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งภายในห้อง มือทายาแก้ฟกช้ำที่เพชรเอามาให้ คงเป็นคำสั่งของวิทชธรก่อนที่เขาจะผลุนผลันออกไป ไม่อยากคิดแง่ร้ายแต่ก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี
เพราะหลังจากรับสายชายหนุ่มก็บอกให้เธอแต่งตัวกลับห้อง ไม่ถึงยี่สิบนาทีสปอร์ตสีดำก็ขับออกไป รู้ทันทีว่าเขาต้องเข้ากรุงเทพ เพราะรถคันที่เธอไม่มีวาสนาได้นั่งคือคันโปรดของวิทชธร เขามักใช้เฉพาะตอนเข้าเมืองคนเดียว ส่วนกับเธอจะใช้กระบะ หรือไม่ก็เก๋งญี่ปุ่นที่เอาไว้ในไซต์งาน
เห็นไหมว่าเขาแบ่งแยกชัดเจน..มีแค่เธอที่หวั่นไหวและคิดเกินเลยอยู่ฝ่ายเดียว
“หยุดเลยนะดา เพ้อเจ้อไม่เข้าเรื่อง”
บอกตัวเองอย่างเข้มแข็งก่อนเดินไปทิ้งตัวบนเตียง ลูบคลำหมอนอีกใบ ถึงไม่เคยค้างคืนด้วย แต่วิทชธรจะรอจนกว่าเธอหลับถึงจะกลับห้อง ความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ทำให้แอบหวังอยู่ลึกๆ ว่าอาจเป็นไปได้ที่เขาจะชอบ
คนเผลอเอาใจลงไปเล่นยิ้มให้กับความน
