เกิดมาร่าน 31
ตึก ตึก ตึก
แอดดดด
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้ร่างหนาที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกได้ว่าเด็กสาวกลับบ้านมาแล้ว พอกลับมาจากคลับแล้วเขาก็บึ่งรถกลับบ้านทันที แล้วก็นอนรอเด็กสาวอยู่ในห้อง แม้จะรู้ลึกๆ อยู่ในใจว่าคืนนี้เธออาจจะไม่กลับมา
“คุณป๋าคะ...” ลูกแพรเดินเข้ามาใกล้ทรงพลที่กำลังนอนหันหลังให้เธออยู่บนเตียง หย่อนสะโพกลงนั่งแล้วเอื้อมมือไปจับแขนแกร่ง แต่จังหวะนั้นเขากลับเขยิบออกเล็กน้อยเธอจึงคว้าได้เพียงอากาศ
“คุณป๋าหลับแล้วเหรอคะ…”
“........”
ช่างเป็นคำถามที่โง่เสียจริง เพราะเธอก็เห็นๆ อยู่ว่าเขาหลับอยู่
แต่ก็ไม่แน่เสมอไป...
เขาอาจจะไม่ได้หลับอย่างที่เธอคิด แต่แค่ไม่อยากที่จะคุยกับเธอก็เท่านั้น...
“แพรไม่รู้ว่าคุณป๋าได้ฟังแพรอยู่หรือเปล่า...แต่แพรแค่อยากจะพูดกับคุณป๋าในตอนนี้ แล้วอยากให้คุณป๋ารับรู้ไว้...”
“.…..” ทรงพลยังคงหลับตาแน่น แต่ก็ยังคงนิ่งเงียบรับฟังสิ่งที่เด็กส
