หมอหลวงเข้ามาตรวจพระอาการของหวางเฟย ว่าทรงแข็งแรงทั้งตัวพระนางและพระครรภ์ก็แข็งแรงดีอีกด้วย ทำให้ไท่ฟู่ทรงโล่งพระทัย ทรงกลัวว่าพระนางและลูกจะเป็นสิ่งใดไป ถ้าเป็นเช่นนั้น จะทรงไม่ให้อภัยพระองค์เองไปตลอดชีวิต ทรงคิดผิดมหันต์ที่ทิ้งต้าหวางไว้ในวังเช่นนี้ ถ้ารู้อย่างนี้พระองค์จะไม่เสด็จออกรบเป็นอันขาด
“เยว่หัวท่านเล่าให้ข้าฟังให้หมด ว่าท่านไปทำอะไรมา” หวางเฟยตรัสถามหลังจากหมอหลวงทำแผลให้พระองค์เสร็จสิ้นแล้ว หมอหลวงออกไปจากกระโจมทั้งสองคน หวางเฟยจึงตรัสถามไท่ฟู่ทันที
ไท่ฟู่จึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้พระนางฟัง พระนางสดับเช่นนั้นจึงรู้สึกซาบซึ้งในความรักที่พระองค์มีต่อพระนางจนหลั่งน้ำตาอีกครั้ง ไท่ฟู่ทรงทราบว่าหวางเฟยทรงเป็นคนที่ร้องไห้ไม่เก่งนัก เพราะพระนางถูกเลี้ยงมาในค่ายทหาร แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดตอนนี้จึงร้องไห้เก่งนักทั้งที่ไม่เคยเป็น ไท่ฟู่จึงคอยซับสายพระเนตรที่หลั่งไหล ทรงรับรู้ว่าหวางเฟยทรงมี
