“เจ้ายังคงงดงามไม่เปลี่ยนแปลง” ไท่ฟู่ทรงตรัสด้วยสุรเสียงอ่อนหวาน หวางเฟยแย้มพระโอษฐ์ ใช้พระหัตถ์ลูบไล้พระศอจนถึงพระอุระ เหมือนเป็นการเชื่อเชิญเป็นนัยๆ ว่าพระนางพร้อมให้พระองค์เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของพระนาง พระนางจึงตรัสแผ่วเบา
“เยว่หัว...ถนอมข้าด้วยนะ ข้าไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว ข้ายังมีลูกของท่านเป็นส่วนหนึ่งของข้า”
“ข้าจะไม่รุนแรงกับเจ้าและลูก แม้จะปรารถนาในตัวเจ้าอย่างมากมายเพียงใดก็ตาม” ไท่ฟู่ทรงตรัสแผ่วเบา
ไท่ฟู่ทรงจูบไล่บนพระวรกายข้าๆ ทรงลูบไล้ยอดพระถันที่อวบอิ่มมากกว่าที่เคยได้ทรงสัมผัส คงใหญ่ตามตัวของนาง เพราะนางตั้งพระครรภ์ อีกข้างทรงใช้พระโอษฐ์ครอบครองไม่ปล่อยวาง หวางเฟยครางแผ่วเบาด้วยความรู้สึกกระสันในพระวรกาย รู้สึกหน่วงที่พระอุทรเล็กน้อย สุรเสียงครางของพระนางแผ่วเบาอ่อนหวาง ยิ่งกระตุ้นให้ไท่ฟู่อยากจะรีบครอบครองพระนาง แต่ช้าก่อน อยากจะให้พระนางอ่อนระทวยไปกับอาการเล้าโลมของพระองค์
