หย่งกวางลืมตาขึ้นมาอย่างอยากลำบาก เขาเพราะน้ำสาดลงบนหน้าและเรือนร่างเปลือยเปล่า เขาทอดมองเห็นตะวันขึ้นตรงหัวแล้ว แต่ว่ารู้สึกว่าร่างกายถูกพันธนาการไว้กับเชือกและม้าอีกห้าตัวที่พร้อมจะลากเขาออกเป็นห้าชิ้น เขาจึงตะโกนขึ้นทันที
“พวกเจ้าทำบ้าอะไรกัน”
“ตื่นแล้วหรือ นอนอิ่มหรือไม่หย่งกวาง” สุรเสียงดังขึ้นทำให้หย่งกวางรู้ว่าผู้นั้นคือใคร
“ไท่ฟู่” หย่งกวางเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ เขาคิดว่าเจ้าแคว้นหลิวจะสังหารหลิวจะสังหารเขาในกระโจมไปเสียแล้ว
“แปลกใจที่ข้าไม่ตายหรือ เจ้ารู้ไหมว่าต้าหวางแคว้นหลิวตายด้วยกระบี่ที่แข็งแรงที่สุดของเขาไปแล้ว และอีกอย่าง ฟูเหรินที่เจ้ารักหนักหนานางก็พึงตาย โดยข้าสงเคราะห์ให้ผูกผ้าขาวไปแล้ว โอ เสี่ยวเซียนผู้น่าสงสาร ลีลาเร่าร้อนของนาง เรือนร่างที่ข้าเคยสัมผัส โอ น่าเสียดายจริงๆ” ไท่ฟู่ทรงตรัสด้วยสุรเสียงเสียดายในตัวนาง แต่ในความจริงแล้วทรงอยากจะสับร่างนางแล้วโยนให้สุนัขกิ
